Θυμάστε το SHE-DEVIL, τη ταινία, που αποδόθηκε στα ελληνικά ως «Διαβολογυναίκα»;
Απ΄ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα, κάτι κάτι τέτοιο ήθελα να γίνω.
Όχι, όχι διαβολογυναίκα.
Συγγραφέας.
Θυμάστε τη Μέρυλ Στριπ, ως Μαίρη Φίσερ, ντυμένη με αέρινη ροζ μουσελίνα, περιποιημένο νύχι, ρομαντικό καπέλλο να συγγράφει τις μεγάλες επιτυχίες της σε έναν ονειρικό κήπο;
Από τα πολύ παιδικά μου χρόνια, κάπως έτσι με φανταζόμουν.
Τώρα, μάλιστα, που το σκέφτομαι καλύτερα, οι μόνες διαφορές, που θα έπρεπε πραγματικά να υπάρχουν είναι το νύχι, που ποτέ δεν κατόρθωσα να το εκθρέψω σε αξιοπρεπές για μια κυρία μέγεθος και οι γκόμενοι, που τους προτιμούσα ανέκαθεν λιγότερο ξενέρωτους από τον Ed Begley και αρκετά πιο μεσογειακούς.
Αλλά, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων…
Τεσπα. Στο θέμα μας.
.
Ημουν δεν ήμουν 10 ετών και μάζευα δραχμή δραχμή (οκ καταλάβατε όλοι : τον καιρό των παγετώνων) το χαρτζηλίκι μου για να αγοράσω μια μικρή γραφομηχανή, την οποία διατηρώ μέχρι σήμερα, κειμήλιο και ενθύμιο των ονείρων μου.
Λάτρευα κάθε μορφής γράψιμο : με μολύβι, με στυλό, με γραφομηχανή και αργότερα με τον υπολογιστή…
Ξεκίνησα λοιπόν, πιτσιρίκα, με παιδικά ποιηματάκια, και τραγουδάκια. Γύρω στην εφηβεία, τις εποχές των μεγάλων ερώτων, έδωσα τα ρέστα μου. Α! ρε τι ποιήματα είχα αφιερώσει σε όλα αυτά τα κορμιά των πραγματικών ή των φανταστικών εραστών μου. Ερωτική ποίηση να δουν τα μάτια σας. Τύφλα να χει το Ασμα Ασμάτων. Όχι, παίζουμε.
Και συνέχισα να γράφω ό, τι μου ερχόταν στο κεφάλι : ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια.
Ποτέ μου όμως δεν ένοιωσα απόλυτα ικανοποιημένη.
Πάντα ένοιωθα ότι κάτι έλειπε.
Ήθελα κάτι ακόμα, κάτι άλλο.
Ύστερα ήρθαν τα παιδιά και… μπλακ άουτ! Κατέβασα τα ρολλά.
Οι μαμάδες του μπλογκ είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνουν.
Βοήθεια από κανέναν και να πρέπει μόνη μου να τα βγάλω πέρα με σπίτι-δουλειά-μωρά.
Συγγραφιλίκι; Χαχα!
Εδώ δεν είχα ώρα να κάνω μπάνιο, όχι να κάτσω να δημιουργήσω κιόλας!!!
Μέχρι που τα μωρά μου άρχισαν να μεγαλώνουν και να συνεννοούμαστε.
Και άρχισαν και τα παραμύθια.
Ε! εκεί πιά τα έδωσα όλα
Που ήταν κρυμμένα, σε ποια σκοτεινή γωνία του μυαλού μου παραμόνευαν και τη κατάλληλη στιγμή ξεχύθηκαν σαν ποτάμι ορμητικό, μάγισσες, δράκοι, λιοντάρια, ξωτικά, καλικάντζαροι, παιδάκια, ο Αλής, η Μαριλού, σπηλιές, φλόγες, φεγγαροακτίδες και τόσα άλλα, ών ουκ έστι αριθμός;
Και επιτέλους βρήκα αυτό, που ήθελα και ησύχασα.
Και άρχισα να γράφω για τα παιδιά μου.
Ποιηματάκια, παραμυθάκια, διηγήματα, μυθιστορήματα, τραγούδια.
(Από καιρού σε καιρό περνούσε στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη ότι ίσως κάποτε εκδώσω κάτι από όλ αυτά. Για το ανέκδοτο των εκδοτικών οίκων όμως θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά, όταν θα αποφασίσω να σας διηγηθώ τις περιπέτειες της μικρής Χουλκ στο δρόμο με τους ‘οίκους’ (όχι ανοχής-καμμία ανοχή δεν μπορώ να δείξω πλέον καθώς εξάντλησαν κάθε ίχνος αντοχής μου) και το δούλεμα που για κάποια χρόνια έτρωγα στη μάπα, μέχρι να αντιληφθώ τι ακριβώς παίζει και να ορκιστώ στον εαυτό μου να μην ξαναπλησιάσω εκδότη και τον ‘οίκο’ του σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου.)
……
Προχθές λοιπόν, σε ένα παραλήρημα ανοιξιάτικου ξεκαθαρίσματος, άνοιξα τα αρχεία μου και ξαναανακάλυψα τη πραμάτεια μου, το πλούσιο στοκ, που λέει και η ελφ.
Και αποφάσισα να τα βγάλω στα φόρα.
Εφτιαξα λοιπόν ένα καινούργιο, ένα ολοκαίνουργιο μπλογκ το
.
Ολα για τα παιδιά
.
Εκεί θα ανεβάζω σταδιακά, ό,τι έχω φτιάξει για παιδιά.
Καθώς έχω πολύ καιρό να τα κοιτάξω όλα αυτά και μάλλον θα θέλουν κάποιας μορφής ‘συντήρηση’ θα προσπαθώ να ανεβάζω κάθε βδομάδα κι από κάτι. (Ελφ, καλή μου, ζήλεψα τη δόξα των «Μικροαστών«)
Aνοίξαμε και σας περιμένουμε.
Ελπίζω να σας αρέσει.
ΧΟΥΛΚ 
