Του Λάμπη…

Έχω ένα τεράστιο κόλλημα με τις ιστορίες των απλών ανθρώπων.

Των ανθρώπων, που γράφουν την ιστορία, όσο και αν η ιστορία επιμένει να τους αγνοεί, να μην κάνει καμιά αναφορά γι΄ αυτούς στα επίσημα κιτάπια της.

Οπότε μου δοθεί ευκαιρία, προσπαθώ να παίρνω γραπτές μαρτυρίες από αυτούς τους ανθρώπους. Μαρτυρίες γραμμένες απλά, στη γλώσσα που έμαθαν να μιλούν, χωρίς περικοκλάδες και ωραιοποιήσεις.

Ψάχνοντας τα χαρτιά μου προχθές βρήκα ένα κομμάτι, που έχει γράψει ο πεθερός μου.

Αναφέρεται στη πορεία της ζωής του. Με λίγα λόγια, σε δυο σειρές,  ξετυλίγει το νήμα μιας ζωής εβδομήντα τόσο χρόνων.

Θα ρωτήσετε γιατί κάνω αναφορά εδώ.

Με όσα ζούμε τελευταία,  η ανάγνωση των γραπτών του γέννησε μέσα μου μια ελπίδα.

Όταν σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι τόσο κοντινοί μας, -παππούδες, γιαγιάδες, γονείς μας- ξεκίνησαν με τέτοιες (κι ακόμα χειρότερες) συνθήκες,   έζησαν μια ζωή γεμάτη μόχθο και συνάμα γεμάτη  αξιοπρέπεια, κατόρθωσαν να ξεφύγουν από το ριζικό τους και να διαμορφώσουν τη μοίρα τους,  να πετύχουν στόχους,  δυσθεώρητους στο ξεκίνημα, μια αχνή φωτίτσα ελπίδας ξεπηδάει από μέσα μου.

Γιατί εμείς να μη τα καταφέρουμε;

Πάμε λοιπόν….

Απεφάσισα να γράψω τα της ζωής μου για να βλέπουν η κυρία μου και τα άριστα παιδιά μου το πώς έφτασα μέχρι εδώ.
Έμεινα ορφανός 4 χρόνων, δηλαδή πριν 68 χρόνια. Από 10 χρονών βγήκα στη δουλειά για να πάω στο γυμνάσιο και για να επιβιώσουμε.

Πρώτη δουλειά μου ήταν να πουλάω μαντορίνια και πορτοκάλια με το κομμάτι, μετά πούλαγα νερό με το κουπάκι και λεμονάδες στα τραίνα και έλεγα ότι ήταν παγωμένα, αλλά τουναντίον ήταν ζεστά και μου τα έχυναν στο σβέρκο. Άλλη δουλειά στα 12 μου χρόνια, ξεφόρτωνα τρία βαγόνια κάρβουνο , δηλαδή 30 τόνους για 90 δραχμές. Μετά στα 14 μου χρόνια, πιάνω δουλειά στο παγοποιείο στο χωριό μου και δούλευα 12 ώρες κάθε μέρα, βγάζοντας 1200 κολώνες πάγο και μετά μπαίνοντας στο παγοθάλαμο σε 20 βαθμούς ψύξη υπό το μηδέν, ξυπόλητος γιατί δεν είχα παπούτσια, και γι΄ αυτό είναι παγωμένα τα πόδια μου.

Στο διάστημα αυτό αρραβωνιάζω τη αδερφή μου και αναλαμβάνω όλα τα βάρη απάνω μου, δηλαδή έξοδα αρραβώνων και γάμου με γλέντια.  Χρεώνουμαι στο Θ. τότε 2000 δραχμές καθότι έπαιρνα 35 δραχμές το 12ωρο. Μετά από 6 χρόνια, δηλαδή στα 20 ανοίγω μαγαζί εξοχικό στο Μ. . Παράλληλα αγαπιέμαι με τη Μπ. Περνάει ένας χρόνος και αφήνω το μαγαζί κι έρχομαι στο Πειραιά να πιάσω δουλειά στη ΣΠΑΠ με τη προοπτική να μου δώσουν τη Μπ.  Στέλνω τη κυρά Σταυρούλα και τη ζητάω τη Μπ, αλλά εκτός δε μου τη δώσαν , μας έδιωξαν γιατί δεν ήμουν μόνιμος.

Μόλις μονιμοποιήθηκα επανήλθον και κατόπιν διαπραγματεύσεων τα βρήκαμε. Και στις 13 Νοεμβρίου το 1960 παντρεύομαι και μένουμε στο Πειραιά στα Καμίνια, επί 6 χρόνια, στο σπίτι, το οποίο πήρα προίκα. Το σπίτι το διάλεξα εγώ εκεί γιατί υπέφερα από τα πόδια και ήθελα να είμαι κοντά στη δουλειά.

Το 1961 το Δεκέμβριο κάνουμε το Γ., το γιό μας Τότε έπαιρνα 440 δραχμές το μήνα. Το 1967 φεύγουμε από το Πειραιά και ερχόμαστε στην Αθήνα.  Τότε παίρνουμε τα 3 παιδιά του θείου του Μίμη και ζήσαμε περίπου 8 χρόνια μαζί. Το 1967 στη χούντα κάναμε τη κόρη μας, τη  Β. Εγώ στη δουλειά μου πήγαινα καλά και λίγο λίγο εξελισσόμουνα.

Στο ενδιάμεσο πουλάμε το σπίτι το Πειραιώτικο και παίρνουμε άλλο στην Αθήνα, του γιού μας. Παράλληλα εγώ πήρα κάποιο δάνειο 230.000 είχα και τις οικονομίες μου και πήραμε το 1978 και το σπίτι της κόρης μας. Κάπως μαζέψαμε λίγα λεφτά ακόμα και πήραμε το δυαράκι δίπλα στη Β. και αφού δώσαμε στη κυρία κάποιο μικρό ποσό, το υπόλοιπο ξεχρεωνόμαστε με γραμμάτιο μερικά χρόνια. Τότε βλέπουμε ότι δεν την έφτανε τη Β. το σπίτι και της δίνουμε ένα δωμάτιο από το δικό μας και έτσι βολευτήκαμε όλοι.

Δεν με βοήθησε κανείς εκτός της Γυναίκας μου, που με την Οικονομία της φτάσαμε εδώ και Δόξα τω Θεώ.

Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα αλλά περιορίσθηκα στα πιο συγκεκριμένα και θα ήθελα να τα μιμηθούν τα παιδιά μου.

Συνεισφορά στον Κρατικό Προϋπολογισμό

.

Φέτος, για πρώτη φορά, υπέβαλα τη φορολογική μου δήλωση, μέσω Διαδικτύου.

Αφού ολοκλήρωσα τις καταχωρήσεις ζήτησα να εκτυπώσω το εκκαθαριστικό μου. Και εκεί με περίμενε η μεγάλη έκπληξη. Μετά την εκτύπωση του εκκαθαριστικού, υπήρχε ειδική σελίδα, η οποία με ενημέρωνε για το πώς διατίθενται από το κράτος, οι φόροι, που πληρώνω Με άλλα λόγια, πώς και πόσο συνεισφέρω στο Κρατικό Κορβανά.

Tόσα στην ασφάλιση… στην Υγεία… στη Παιδεία…στην Αμυνα… στις Υποδομές… στην Ασφάλεια και Προστασία του Πολίτη… στη Δικαιοσύνη … στο Πολιτισμό…. στο Περιβάλλον και  την οικιστική ανάπτυξη … Τς,τσ,τσ, τσ… Τι λές βρε παιδί μου…

Ε! ναι! Ομολογώ… Ένοιωσα εθνικά υπερήφανη. Δεν θα ξαναδιαμαρτυρηθώ για τους φόρους μου, τώρα πού ξέρω με ακρίβεια σεντ, πώς αυτοί χρησιμεύουν για να βελτιώσουν τη ζωή μου (τώρα πώς γίνεται και συνεισφέρω σε όλα αυτά, αλλά δε τα βλέπω πουθενά , άλλου παπά ευαγγέλιο…)

Όμως… μελετώντας λίγο καλύτερα, διαπιστώνω μια παράλειψη. Μα ναι, λείπει μια πολύ σοβαρή κατηγορία.

Η κατηγορία «Μίζες»  ή, πιο κομψά,  «Οσα φάγαμε μαζί»

Και μια που η εφαρμογή, μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω  «Παρατηρήσεις και Προτάσεις για τη βελτίωση του Συστήματος»  τι λέτε; Να τους το προτείνω;

(Μπά, άσε καλού-κακού να εκκαθαριστεί πρώτα η δήλωσή μου, μην έχουμε τίποτε παρατράγουδα.)

.

.

.

ΥΓ : Εδώ και λίγο καιρό, στη μπλογκογειτονιά μας έκανε την εμφάνισή του ένα καινούργιο μπλογκ .

.

Ο ήχος και το ίχνος

.

Δημιουργός του ένα εξαιρετικά αγαπητό μου, αξιόλογο όσο και ιδιαίτερο άτομο.

Επισκεφτείτε το.

Αξίζει το κόπο.

Πιστεύω  πως θα το αγαπήσετε, όσο κι εγώ.

Οταν καπνίζει ο λουλάς…

Στο σχολείο. Μες στη τάξη. Καθηγήτρια παρούσα.

Ασφαλώς και ΔΕΝ γίνεται μάθημα : είμαστε β΄λυκείου και, με εξαίρεση τα μαθήματα κατεύθυνσης,  οι υπόλοιπες ώρες περνάνε σαν ώρες του παιδιού – κυριολεκτικά όμως.

Να σκεφτείτε , δε ρωτάω πια τη κόρη μου : «Τι κάνατε σήμερα στο σχολείο;»  αλλά «κάνατε τίποτε σήμερα στο σχολείο;» Η συνήθης απάντηση;  «Μπάααα, συζητάγαμε να περάσει η ώρα»

Επί της παρούσης, λοιπόν, συζητάνε το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα της τριήμερης εκδρομής,  η οποία πρόκειται να πραγματοποιηθεί σε μια εβδομάδα.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ένας μαθητής θυμάται κάτι πραγματικά πολύ πολύ σοβαρό. Φωνάζει λοιπόν σε συμμαθητή του, στο απέναντι θρανίο:

«Ρε Δημήτρη, μη ξεχάσουμε το ναργιλέ!»  για να λάβει την απάντηση (εξίσου φωναχτά πάντα):

« Ναι, ρε, καλά, που το θυμήθηκες. Να θυμηθούμε να αγοράσουμε και διάφορους καπνούς.»

Η καθηγήτρια (η οποία θα είναι και συνοδός στην εκδρομή) ακούει τη στιχομυθία και επεμβαίνει:

«Τι σχεδιάζετε εσείς;»

Απάντηση των μαθητών : «Σιγά κυρία, ένα ναργιλέ θα πάρουμε μαζί, που είναι το πρόβλημα;»

Και η απάντηση της εκπαιδευτικού : «Α! καλά. Ναργιλές επιτρέπεται. Τίποτε άλλες ουσίες μη φέρετε!!!»

 

Ρε π…..η μου, τόσο πίσω έχω μείνει, η αρτηριοσκληρωτική μάνα ;;;;;;;;;;;;

Κάποια στιγμή, όταν θα έχω χρόνο, κέφια και δυνατότητα θέλω να κάνω κάποιες αναρτήσεις για το θέμα ‘παιδεία’.

Πολύ πονεμένη ιστορία.

Μέχρι τότε ……… τα χάπιααααααααααααααααααααααα μου!!!

Αληθινή (;) Νοικοκυρά Σε Απόγνωση

http://4.bp.blogspot.com/

ΔΕΝ είμαι χωρισμένη
ΔΕΝ έχω σπίτι με πισίνα
ΔΕΝ πηγαίνω να περάσω τις διακοπές μου στη Μύκονο
ΔΕΝ φοράω επώνυμα ρούχα,
Δεν έχω πολλά λεφτά για ξόδεμα σε ρούχα και λοιπές π@π@ριές
ΔΕΝ κάνω μπότοξ
ΔΕΝ κυνηγάω
ΔΕΝ κάνω γιόγκα στη παραλία
Μιλάω ελληνικά με τη παραδοσιακή ελληνική προφορά
Τα παιδιά μου επίσης μιλάνε ελληνικά (και μάλιστα καλά)

 

Έλεος…

ούτε το τίτλο της νοικοκυράς δε μπορώ να κατοχυρώσω για την άθλια και μίζερη ύπαρξή μου;
Τόσα χρόνια νον-ρίαλ  λοιπόν;;;;;;;;;;;
(Εκείνο το ερωτηματικό στο τίτλο με έχει τσακίσει.)

 

…………………………………..

…………………………………..

……………………………………..

 

Και για να σοβαρευτούμε, γιατί το θέμα ξεπερνά τα όρια του γελοίου και της πρόκλησης :

Πόση ξεφτίλα θα φάμε ακόμα στη μούρη;
Πόση υπομονή πρέπει να κάνουμε πριν βάλουμε μπουρλότο στα κανάλια τους ;
Πριν πετάξουμε εκείνα τα κουτόκουτα από το παράθυρο;;;;;;;;;;;;;;;;

 

………………………………………….

………………………………………….

…………………………………………

 

ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ –εννοείται πως ΔΕΝ το είδα. Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι από το διαφημιστικό trailer και από κάποια βιντεάκια με στιγμιότυπα,  που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Και για να μη ξεχνιόμαστε,  πάμε για τον ύμνο  των απανταχού REAL νοικοκυρών:

 

Νέο παραμύθι

Και μια που ο καιρός δεν προσφέρεται για πέταγμα αετού, για να περάσει η ώρα πιο εύκολα, στο

Ολα για τα παιδιά

καινούργιο παραμύθι:

Ο μάγος των Επτά Χρωμάτων

ΣΗΜ: Οχι, δεν εμπνεύσθηκα από τη σημερινή κατάσταση της χώρας!!!

ΚΑΛΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες

Γιατί ο Αντρέας δεν απαντάει;
Πόσο πιο βαθιά μπορεί να τον ρούφηξε η σκουληκότρυπα;
Χάθηκε για πάντα στα βάθη του αχανούς σύμπαντος;
Επιτέλους, όλες οι απαντήσεις σήμερα, στο τελευταίο κεφάλαιο του νεανικού μυθιστορήματος : Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες

…………….

……………

.

.

Σε μια εβδομάδα το μυθιστόρημα θα μετακομίσει σε δική του ενιαία σελίδα, εμπλουτισμένο με εικόνες και συνδέσμους, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει διαδραστικό περιεχόμενο.

………………………

……………………..

.

.

Και μια έκκληση για βοήθεια :
Στο όλα για τα παιδιά έχω αναρτήσει το Word για παιδιά.
Πρόκειται για μια παρουσίαση φτιαγμένη σε powerpoint,  την οποία είχα ανεβάσει μέσω της σελίδας powershow.com, η οποία μέχρι τώρα παρείχε δωρεάν υπηρεσίες και η οποία πλέον, από τον 3/2011 κόβει αυτού του είδους τις κακές συνήθειες, ζητώντας χρήματα για τη παροχή των υπηρεσιών της.
Σημειώνω ότι το βασικό μου θέμα είναι ότι η ανάρτηση θέλω να λειτουργεί σαν παρουσίαση, δηλαδή η πλοήγηση ανάμεσα στις οθόνες να γίνεται  μόνο με τα κλικ του πόντικα, γι΄ αυτό και δεν εξυπηρετεί κάτι σε ταινία/φιλμ κ.λπ.
Δοκίμασα τα εγγραφα της google (αν δε βρω κάτι καλύτερο μάλλον εκεί θα μείνω) αλλά το πρόβλημα είναι ότι μου εξαφανίζει τις κινήσεις μέσα στις διαφάνειες.
Καμιά ιδέα;

2011

Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τη πιο κατάλληλη  για τις μέρες, που ζούμε, ευχή.

Υγεία,

χαρά,

γέλιο,

ευτυχία,

υπομονή,

αισιοδοξία….

ναι…

φυσικά…

αυτονόητα.

 

Μα κάτι μου έλειπε…

Κάτι ακόμα…

Νομίζω το βρήκα…

Από καρδιάς λοιπόν φίλοι μου

.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΦΕΤΟΣ!

.

.

.

 

Υγ : Διάφορες αντίξοες καταστάσεις με κρατάνε ακόμα μακριά από τη γειτονιά μας. Προσπαθώ να ενημερώνω τουλάχιστον το «Όλα για τα παιδιά» , με κάποια καινούργια παραμυθάκια, ενώ ο Αλέξης συνεχίζει τις απεγνωσμένες προσπάθειες, να λύσει τους γρίφους, που θα ελευθερώσουν τον άγνωστο φίλο του από τα βάθη της σκουληκότρυπας.

Μαύρος Σεπτέμβρης

Σεπτέμβρης.
Έχω αρχίσει πια να τον φοβάμαι αυτό το μήνα.
Τα τελευταία χρόνια, όλα τα άσχημα γεγονότα της ζωής μου εκτυλίσσονται συνήθως Σεπτέμβρη μήνα.
Γιατί αυτός ο Σεπτέμβρης θα αποτελούσε εξαίρεση;
Δε πρόφτασα να πω ‘ Δόξα σοι ο Θεός’ και ξανάρχισα τα «Βόηθα Παναγιά μου».
Ξανά γιατροί, νοσοκομεία, εγχειρήσεις  για τον άντρα μου αυτή τη φορά.
.

.

Και μέσα σ΄ όλα, ένας καλός φίλος, ένας γλάρος, πέταξε για πάντα μακριά.

«Μου ‘πε κι άλλα – μου ‘πε κι άλλα
ώσπου άρχισε ψιχάλα…
έλα, μου ‘πε, πάμε τώρα
δε φοβόμαστε τη μπόρα…

Θα πετάξουμε παντού
έχω θύελλα στο νου
αστραπή μες στην καρδιά μου
ουρανό τα όνειρά μου.»

Καλό Ταξίδι, Γλάρε μου.
Καλές πτήσεις, χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεσμεύσεις .

.

.

.

.

.

.

 

Ώστε λοιπόν αυτός είναι ο  παράδεισος, σκέφτηκε και χαμογέλασε με τον εαυτό του.  Δεν ήταν βέβαια πολύ ευλαβικό το να μελετάς τον παράδεισο την ώρα ακριβώς, που πετάς για να τον φτάσεις.
Καθώς ερχόταν   απ΄ τη γη, πάνω από τα σύννεφα και σε στενό σχηματισμό με τούς δυο λαμπερούς γλάρους, είδε πως και το δικό του σώμα γινόταν φωτερό όπως το δικό τους. Είναι αλήθεια πως βρισκόταν εκεί ο ίδιος νέος Ιωνάθαν Γλάρος, αυτός που είχε πάντα ζήσει πίσω από τα χρυσαφένια μάτια του· η εξωτερική του όμως όψη είχε αλλάξει.
Το ένιωθε σα σώμα γλάρου, αλλά  πετούσε κιόλας πολύ καλύτερα από όσο είχε ποτέ πετάξει το παλιό του σώμα. Για φαντάσου, σκέφτηκε, με τη μισή προσπάθεια, θα πετύχω διπλάσια ταχύτητα, θα διπλασιάσω την επίδοση της καλύτερής μου μέρας στη γη.
Τα φτερά του λαμπύριζαν τώρα με μια φωτεινή λευκότητα, και οι φτερούγες του ήταν λείες και τέλειες λες κι ήταν φύλλα γυαλισμένο ασήμι. Άρχισε, όλος χαρά, να τα γνωρίζει, να βάζει δύναμη στα καινούργια του φτερά.
Πετώντας διακόσια πενήντα μίλια την ώρα ένιωσε πως πλησίαζε τη μέγιστη ταχύτητα πτήσης σε σταθερό ύψος. Στα διακόσια εβδομήντα τρία, νόμισε πως πετούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι ένιωσε μια ελαφριά απογοήτευση. Υπήρχε κάποιο όριο στο τι μπορούσε το καινούργιο σώμα, και μολονότι ήταν πολύ ανώτερο από την παλιά του επίδοση πτήσης σταθερού ύψους, ήταν και πάλι ένα όριο, που θα χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσει. Στον παράδεισο, σκέφτηκε, δεν έπρεπε να υπάρχουν όρια.
Τα σύννεφα ξάνοιξαν, οι συνοδοί του φώναξαν, «Χαρούμενες προσγειώσεις, Ιωνάθαν», και χάθηκαν στον ουρανό.
Πετούσε πάνω από μια θάλασσα, προς μια δαντελωτή ακτή. Ελάχιστοι γλάροι έκαναν ασκήσεις με τα ανοδικά ρεύματα στους απότομους βράχους. Πέρα μακριά στα βορεινά, στην άκρη του ορίζοντα, πετούσαν μερικοί ακόμα. Καινούργια θεάματα, καινούργιες σκέψεις, καινούργια ερωτήματα. Γιατί τόσοι λίγοι γλάροι; Ο παράδεισος θα έπρεπε να μυρμηγκιάζει γλάρους! Και γιατί είμαι, ξαφνικά, τόσο κουρασμένος; Υποτίθεται πως οι γλάροι στον παράδεισο δεν κουράζονται και δεν κοιμούνται ποτέ.
Πού το  άκουσε αυτό; Η ανάμνηση της ζωής του στη Γη άρχισε να σβήνει. Η Γη ήταν ένας τόπος όπου έμαθε πολλά πράγματα, είναι αλήθεια, αλλά  οι λεπτομέρειες άρχιζαν να θολώνουν— θυμόταν κάτι για τον αγώνα για το φαγητό, πως ήταν Απόκληρος.
Δώδεκα γλάροι από την ακτή ήρθαν να τον συναντήσουν, δίχως κανένας τους να αρθρώσει λέξη. Ένιωσε μόνο πως ήταν ευπρόσδεκτος και πως ήταν σαν στο σπίτι του. Ήταν μια μεγάλη μέρα της ζωής του, μια μέρα που το ξημέρωμά της δεν μπορούσε πια να το θυμηθεί.
Γύρισε για να προσγειωθεί στην παραλία, χτυπώντας τα φτερά του για να σταματήσει λίγα εκατοστά στον αέρα, και να σταθεί  ύστερα απαλά στην άμμο. Προσγειώθηκαν κι οι άλλοι γλάροι, αλλά ούτε ένας τους δεν φτερούγισε ούτε τόσο δα. Πετιόντουσαν στον άνεμο, με ορθάνοιχτες τις λαμπρές φτερούγες τους, κι ύστερα με κάποιο τρόπο άλλαζαν την κλίση των φτερών τους, ώσπου να σταματήσουν την ίδια  στιγμή που τα πόδια τους άγγιζαν τη γη. Ήταν μια κίνηση με θαυμάσιο έλεγχο, όμως ο Ιωνάθαν ήταν τώρα πολύ κουρασμένος για να τη δοκιμάσει. Όρθιος εκεί στην παραλία, πάντα δίχως να λεχθεί το παραμικρό, αποκοιμήθηκε.
Τις μέρες που ακολούθησαν, ο  Ιωνάθαν αντιλήφθηκε πως σ᾿ αὐτὸν τον τόπο μπορούσε να μάθει για το πέταγμα τόσα, όσα είχε μάθει στην περασμένη του ζωή. Αλλά με μια διαφορά. Υπήρχαν εδώ  γλάροι που σκέφτονταν όπως εκείνος. Για τον καθένα τους, το πιο σημαντικό πράγμα ήταν να προοδεύσουν και να φτάσουν την τελειότητα σε ό,τι αγάπησαν περισσότερο στη ζωή, κι αυτό ήταν το πέταγμα. Ήταν υπέροχα πουλιά όλα τους, και πραγματοποιούσαν τις ασκήσεις τους ώρες ολόκληρες καθημερινά, δοκιμάζοντας την πιο τολμηρή αεροναυτική.
Για πολύ καιρό, ο Ιωνάθαν ξέχασε τον κόσμο από όπου είχε έρθει, τον τόπο εκείνο όπου οι γλάροι στο Σμήνος ζούσαν με τα μάτια κλειστά μπροστά στη χαρά της πτήσης, χρησιμοποιώντας τα φτερά τους μόνο μέσα με σκοπό να βρίσκουν τροφή και να τσακώνονται ποιος θα την αρπάξει. Όμως που και που, για μια στιγμή μόλις, θυμόταν.
Το θυμήθηκε μια φορά που είχε βγει με τον εκπαιδευτή του, καθώς ξαπόσταιναν στην παραλία ύστερα από μια σειρά περιστροφές με διπλωμένα τα φτερά.
«Που είναι όλος ο κόσμος, Σάλλιβαν;» ρώτησε σιωπηλά, απόλυτα εξοικειωμένος τώρα με την απλή τηλεπάθεια που χρησιμοποιούσαν αυτοί οι γλάροι αντί για στριγκλιές και ρεκάσματα. «Γιατί δεν είμαστε περισσότεροι εδώ; εκεί από όπου ήρθα υπήρχαν…».
…«Χιλιάδες, πολλές χιλιάδες γλάροι. Το ξέρω». ο Σάλλιβαν κούνησε το κεφάλι του. «Η μόνη απάντηση που βρίσκω, Ιωνάθαν, είναι πως είσαι στ΄ αλήθεια από τα πουλιά που ξεχωρίζουν, ένα στο εκατομμύριο. Οι περισσότεροι ερχόμαστε εδώ πάρα πολύ αργά. Περάσαμε από έναν κόσμο σε άλλο που ήταν σχεδόν απαράλλαχτος, ξεχνώντας αμέσως από που είχαμε έρθει, δίχως να νοιαζόμαστε για που πηγαίναμε, ζώντας στιγμή τη στιγμή. Φαντάστηκες ποτέ πόσες ζωές πρέπει να περάσαμε πριν καν να διαβλέψουμε πρώτη φορά τη σκέψη πως η ζωή προσφέρει πολλά περισσότερα από το φαγητό, τους τσακωμούς, τη δύναμη στο Σμήνος; Χίλιες ζωές, Ιων, δέκα χιλιάδες ζωές! Κι ύστερα άλλες εκατό ζωές ώσπου να αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως υπάρχει κάτι που λέγεται τελειότητα, κι άλλα εκατό χρόνια για να καταλάβουμε πως σκοπός στη ζωή μας είναι να ανακαλύψουμε αυτή την τελειότητα και να την αναδείξουμε. Ο ίδιος κανόνας ισχύει, φυσικά, και για μας τώρα: διαλέγουμε τον επόμενο μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δε μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ιδία ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις».
Άπλωσε τα φτερά του και στράφηκε απέναντι στον άνεμο. «Εσύ όμως, Ίων», είπε, «έμαθες τόσα πολλά μονομιάς, ώστε δε χρειάστηκε να περάσεις χίλιες ζωές για να φτάσεις σε τούτη».

(Richard Bach – Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον)

 

10 Αγάπες

Η Σοφία και η Στεριανή Ζάλη, με κάλεσαν, εδώ και μέρες, να παίξω το παιχνίδι με τις δέκα αγάπες.  Παρμένη από τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις, μόλις χθες το πήρα χαμπάρι, οπότε παίρνω αμπάριζα και βγαίνω :

1.  Τα μωρά μου

( Πώς είπατε;  Μωρά ήταν κάποτε; Όχι, φίλτατοι. Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα τα ΜΩΡΑ ΜΟΥ. Ελληνίδα Μάνα εδώ. Κατανοητόν;;;;;;; )

2. Ο ήλιος

Χωρίς ήλιο απλά δε μπορώ. Τις μέρες, που ο καιρός είναι μουντός υποφέρω.  Παθαίνω κατάθλιψη και υποφέρω από πονοκεφάλους. Είναι ο βασικότερος λόγος, που δεν θα αποφάσιζα ποτέ να ζήσω σε βορειότερα κλίματα.

3. Η θάλασσα

Να τη βλέπω, να την ακούω, να τη γεύομαι, να βουτάω, να τη νοιώθω να με κυκλώνει και  να χάνομαι μέσα της, να με χτυπάει το κύμα, να χάνω την αίσθηση του σώματός μου, να κολυμπάω χωρίς σταματημό.

4. Η μουσική

Κλασσική, ροκ, ελληνική, τζαζ, ποπ, έντεχνη, λάτιν, χιπ-χοπ.

Τα πάντα.

Παντού και πάντα.

(Εξαιρούνται τα σκυλάδικα. )

5. Η σοκολάτα και τα ζυμαρικά.

Ω! ναι! εδώ κλέβω. Βάζω δυο αγάπες μαζί για να μη περιλαμβάνει ο κατάλογος των αγαπημένων μου δυο νούμερα γαστριμαργικά και με χαρακτηρίσετε κοιλιόδουλη – πράγμα, που θα ήταν εντελώς μα εντελώς ψέμα κι άδικο. Λοιπόν : Τη μέρα, που θα ανακαλυφθούν σοκολατένια ζυμαρικά, εγώ θα φθάσω τα 120  κιλά.

6. Τα βιβλία

Η φυσική προέκταση του χεριού μου. Υπάρχουν πάντα κάπου γύρω μου.
(Όταν η κόρη μου είδε τη φωτογραφία, αναφώνησε «Α! εσύ μωρό!»)

7. Το γέλιο

Λατρεύω να γελάω,  και γελάω μέχρι που μου κόβεται η ανάσα.

Ως εκ τούτου λατρεύω και κάθε τι, που με κάνει να γελάω,

όπως τα ζουζουνίσματα των παιδιών μου, τον Αρκά, τους ανθρώπους με χιούμορ.

7. Τα σκουλαρίκια

Δε ντύνομαι, δε βάφομαι, δε χρησιμοποιώ μοδάτα αξεσουάρ, ΑΛΛΑ ναι, έχω ένα φετίχ : τα σκουλαρίκια. Όσο πιο μεγάλα, όσο πιο φανταχτερά, όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά.

8. Η  γυναικοπαρέα

Μη παρεξηγηθώ, λατρεύω τους άντρες (αν μάλιστα φέρνουν και στον jon kortajarena ακόμα καλύτερα). Η γυναικοπαρέα όμως είναι άλλο πράγμα. Πάρτε ένα τραπέζι, γεμίστε το με  καφέδες /λουκουμάδες /μπύρες /ούζα /σουβλάκια/ ξύδια  (ό,τι θέτε τέλος πάντων, δε θα τα χαλάσουμε εκεί) και βάλτε γύρω γύρω μια παρέα κοπελιές να φωνάζουν, να αρπάζονται, να γελάνε, να παθιάζονται, να συζητάνε για πολιτική, γκομενικά, εργασιακά, παιδαγωγικά, ενδυματολογικά, καλλιτεχνικά. Τι έχουμε; Το απόλυτο αγχολυτικό. Διαφωνεί καμιά;

9. Να περπατάω ξυπόλητη

Ούτε παπούτσια, ούτε παντόφλες, ούτε σαγιονάρες, ούτε καν κάλτσες. Βίτσια είναι αυτά, τι να κάνουμε;

Και, Last but not least

10. Oι ανοιχτοί ορίζοντες και τα ανοιχτά μυαλά

Μου φαίνεται  ή σπανίζουν τελευταία και τα δυό;;;;;;;;;;;;;;

……………………………………….

………………………………………

………………………………………

……………………………………..

Με τη σειρά μου θα βάλω κι εγώ στα ζάρια την Ακανόνιστη, τη Cleareaching, τη Φύρδην-Μίγδην,  την elf, τη wilma,  τη Κατερίνα, τη Γλυκειά Πιπερόρριζα,  τον heliotypon (ο οποίος ειδικά μπορεί να γράψει μόνο για 9, τη 1η του αγάπη νομίζω πώς την έχουμε καταλάβει όλοι) και τον  ΕπαναστάτεεεεεεΚαημόεεεεΕργοδέκτη.

………………………………………….

.

.

.

(Και για όποιον πρόσεξε ότι στη λίστα μου περιλαμβανόταν δυο φορές το Νο 7 :  είναι γιατί  αγαπώ και τις ζαβολιές)

Καλοκαίρι 2010

Και με τις πρώτες φθινοπωριάτικες βροχούλες, αποφάσισα να συμμαζευτώ πιά και να σκάσω μύτη, δειλά-δειλά, στις γνωστές μου διαδικτυακές γειτονιές.
Αυτό το καλοκαίρι χάθηκα, γιατί πέρασα καλά, πολύ καλά, πάάάάάάρα πολύ καλά.
Βγήκα, κολύμπησα, χόρεψα έφαγα, ήπια, αλλά κυρίως γύρισα, γύρισα πολύ.
Και μια που τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, σταματώ πάραυτα, και αφήνω  να μιλήσουν οι εικόνες.

Προορισμός Νο 1 : ΣΥΡΟΣ

Σύρος, Ερμούπολη

(Καλές οι εικόνες, αλλά δε κρατιέμαι να μη πω επιγραμματικά δυο λόγια  γι΄ αυτό το νησί, που επισκέφθηκα για πρώτη φορά φέτος.
Εντυπώσεις; Λλλλλλλλλλλλλλλλάτρεψα την Ερμούπολη.
Οι Συριανοί διαθέτουν ένα σπάνιο χάρισμα, που τους κάνει να ξεχωρίζουν- κάτι περισσότερο από την απλή ευγένεια : αρχοντιά .

Όταν φτάσαμε, Σάββατο απόγευμα, διαπίστωσα ότι τα μαγαζιά  ήταν κλειστά και παρέμειναν κλειστά καθ΄ όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Μαγκιά τους και ρισπέκτ. Τους βγάζω το καπέλλο, που δίνουν σημασία στη ποιότητα της ζωής τους .

Σε όλη τη πόλη κυριαρχούν (Ιωνάθαν, πέρνα σε παρακαλώ στην επόμενη παράγραφο) οι γάτες. Και τις λατρεύω τις γάτες.

Γατί Συριανό και παιχνιδιάρικο

Επίσης στη πάλη υπάρχουν άφθονα γλυκοπωλεία!!! Ναι, μετά τη ΣαΛΛονίκη ανακάλυψα και άλλο ένα μέρος, όπου μπορείς να κάτσεις για να απολαύσεις ένα ραβανί, ένα εκμέκ, μια καρυδόπιττα βρε αδελφέ! Αμάν, πια με τις καφετέριες.

Σύρος, Γλυκοπωλείο!

Τέλος, τι να πω για τη παλιά πόλη, την Άνω Σύρο; Ξαφνικά, με ένα μαγικό τρόπο,  βρίσκεσαι σε μιαν άλλη εποχή. Πεντακάθαρη, με τα σπιτάκια της ορθάνοιχτα, παππούδες και γιαγιάδες να ξεπετάγονται στα δαιδαλώδη σοκάκια της ανεβοκατεβαίνοντας με απίστευτη άνεση τα χωρίς τελειωμό σκαλοπάτια (είμαστε άχρηστοι εμείς η νέα (νέα; Χμ) γενιά –το διαπιστώνω συνέχεια). Και σε ολόκληρη τη παλιά πόλη ΟΥΤΕ ΕΝΑ  από αυτά τα κακόγουστα τουριστικά μαγαζιά,  τα γεμάτα με τα άθλια μέιντ ιν τσάινα ‘λοβ γκρης’ . Ξανά – μανά Ρησπέκτ.)

Σύρος : Ανω Πόλη

Σύρος : Ανω Πόλη

Σύρος : Ανω Πόλη

Σύρος : Ανω Πόλη

Σύρος, Ανω Πόλη, Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη

Σύρος : Ανω Πόλη

Προορισμός Νο 2 : ΛΕΥΚΑΔΑ

Να μου το προσέξουν το αγαπημένο μου νησί. Το Κάθισμα έχει αρχίσει και βρωμίζει επικίνδυνα και η ποιότητα των υπηρεσιών μου φάνηκε φέτος πεσμένη αισθητά.

Πάντα όμως η Λευκάδα θα κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μου.

Λευκάδα : Σύβοτα

Λευκάδα : Σύβοτα

Λευκάδα : Αη-Γιάννης

Λευκάδα : Αη-Γιάννης

Λευκάδα, Ηλιοβασίλεμα

Προορισμός Νο 3 : ΓΥΘΕΙΟ

Μακράν η πιο βρώμικη πόλη της Ελλάδας –. Τα σκουπίδια, σχηματίζανε λόφους, βουνά, βουνοπλαγιές. Φυσικά και ΔΕΝ τα έβγαλα φωτογραφία. Προτίμησα –παρ΄ όλη τη σύγχυσή μου- να απαθανατίσω κάποια όμορφα σημεία.

Γύθειο

Γύθειο : Ο πύργος του Τζαννή

Προορισμός Νο 4 : ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ

Χωρίς σχόλια – εδώ ισχύει το « μια εικόνα χίλιες λέξεις….»
(Αν και, φοβάμαι πως όσες εικόνες και να παραθέσω ούτε στο παραμικρό δε θα μπορέσω να σας μεταδώσω την αίσθηση της απίστευτης ομορφιάς)

Ελαφόνησος : Τα νησιά της Παναγιάς

Ελαφόνησος : Παραλία του Σίμου

Ελαφόνησος : Σίμος

Ελαφόνησος : Σίμος

Ελαφόνησος : Αγιος Σπυρίδων

Ελαφόνησος : Ηλιοβασίλεμα

Αντε και του χρόνου!

Πάμε τώρα για ένα συγκλονιστικό φθινόπωρο!

Νεανικοί Ερωτες

Αφιερωμένο στη wilma, στην elf, στη manetarius, στη cleareaching και σε όλες τις άλλες μανούλες…

.

.

.

Εδώ , στη μικρή μας  βλογογειτονιά έχουμε πολλές μανούλες.
Νέες μανούλες.
Που μεγαλώνουν τα μικρούλια τους, με κόπο, με αγωνία, με κούραση.

Που ξεθεώνονται ολημερίς κι ολονυχτίς , καταθέτοντας το απόθεμα της ψυχής τους για να διαχειριστούν  το κλάμα των μωρών τους, το ξενύχτι τους,  το φαγητό τους, τις ιώσεις τους, τα εμβόλιά τους, τα δοντάκια τους, τα σχολεία τους…

.
Που ξεχνάνε τον εαυτό τους, που  γίνονται χίλια κομμάτια για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους , να τα προστατεύσουν, να τα διδάξουν και να διδαχθούν απ΄ αυτά  συνάμα,

.
Που τα καμαρώνουν μέρα με τη μέρα, να ανθίζουν, να παίζουν, να γελάνε, να μαθαίνουν  να μιλάνε , να αγαπάνε, να περπατάνε, να ανασαίνουν, να ζουν…

.

.

Κουράγιο κορίτσια. Πολύ σύντομα όλες οι αναμνήσεις από αυτή τη δύσκολη –μα και τόσο όμορφη περίοδο- θα συνοψίζονται σε ζεστές μνήμες από γελάκια, αγκαλίτσες, φιλάκια, χαδάκια. Όλα τα δύσκολα θα βυθιστούν στη λησμονιά. Και θα ηρεμήσετε, -όσο μπορεί ποτέ μια μανούλα να ηρεμήσει- και θα ξεκουραστείτε –όσο μπορεί ποτέ μια μανούλα να ξεκουραστεί- και θα περάσει κάμποσος καιρός μέχρι…

………………..

……………….

μέχρι την απίστευτη εκείνη περίοδο, που, απροειδοποίητα, σα σίφουνας θα σαρώσει το σπιτικό σας ένα πρωινό,

http://www.holiday-clipart.com/mothersday/_clipart/_thumbs/Toxic_tnb.png

τότε που θα δείτε το γλυκό σας παιδάκι να μεταμορφώνεται σε ένα άγριο, ανεξέλεγκτο θηριάκι, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια,

τότε που θα διαπιστώσετε ότι το παιδάκι σας, που μέχρι τότε αρκούσε να το αγριοκοιτάξετε για να συμμορφωθεί στο σπιτικό στάτουςκβό, δεν υπακούει σε τίποτε πιά,

τότε που το τρυφερό μαγουλάκι, που το χαϊδεύατε, το φιλούσατε και ήταν πιο μαλακό κι από μετάξι, θα αρχίσει, να αγριεύει, να σκουραίνει, να τσιμπάει,

τότε που, το μωρό σας, που πάντα λαχταρούσε την αγκαλιά σας, τα χάδια σας, τα φιλιά σας, που σας κύτταζε κι έλιωνε, θα σας σπρώχνει με τσαντίλα στην άκρη,  σε κάθε απόπειρα εκδήλωσης από μέρους σας τρυφερότητας και στοργής,

τότε που το μικρό σας, με κοκοράκια στη φωνή,  θα ωρύεται για τη γονέικη καταπίεση, και θα βρεθείτε αντιμέτωπες ξαφνικά με αναίτιους χειμάρρους  από κλάματα, νεύρα, θυμούς,

Τότε που θα καταλάβετε ότι το παιδάκι σας μπήκε στην ΕΦΗΒΕΙΑ.
Και ότι όλα στη ζωή του πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Και στη πρώτη θέση στρογγυλοκάθισε ο Ερωτας.

……………………..

Διακοπές στη λατρεμένη Χαλκιδική.
Αμμουδερές ακτές, καταγάλανα νερά,  ψαράκι, αραλίκι.
Στον αέρα πιάνω ότι το κοριτσάκι μου είναι «κάπως». Λίγο αφηρημένη, λίγο νευρική, κάτι να μου ζητάει επίμονα το κινητό μου για να στείλει μηνύματα στη κολλητή της στην Αθήνα, να της πει πώς περνάει – μηνύματα, που για να τα στείλει, βγαίνει από το δωμάτιο και περιπλανιέται στο κήπο του ξενοδοχείου ή στην ακροθαλασσιά, μόνη, αυτή, που πάντα ήθελε να είναι με παρέα …

Ένα απογευματάκι, αρχίζει να λυσσάει να πάμε για «ψώνια». Θέλει να αφήσουμε πίσω τους άντρες της οικογένειας και να πάμε μια βόλτα οι δυό μας. Να πάμε να χαζέψουμε τα μαγαζιά. To ψώνινγκθέραπυ  είναι ένα σπορ, το οποίο εκ γενετής σχεδόν, το μωρό μου  λατρεύει και φροντίζει να επιδίδεται σε αυτό, όποτε του δοθεί ευκαιρία.   Είναι επίσης μια βασική αιτία για τους καυγάδες μας, μια που εγώ, για να προχωρήσω σε καινούργιες αγορές πρέπει να έχουν αποσβεστεί πλήρως οι προηγούμενες (κάτι σαν να έχουν λιώσει ας πούμε τα ρούχα επάνω μου)

Μια που είμαστε διακοπές, χαλαροί κι ωραίοι όλοι μας, αποφασίζω να μην της χαλάσω το χατίρι. Βγαίνουμε οι δυό μας στα σοκκάκια να περιεργαστούμε τα σταντ με τα τουριστικά μπιχλιμπίδα.
Και τη βλέπω, τη νοιώθω, την οσμίζομαι.
Κάτι τη τρώει. Κάτι θέλει να μου πει.
Και σκάει η βόμβα : «Μαμά, εσύ είσαι πιστή στο μπαμπά;» Και πριν προλάβω, όχι να απαντήσω, αλλά ούτε καν να συνειδητοποιήσω την ίδια την ερώτηση  «Γιατί εγώ», συνεχίζει ακάθεκτη, «είμαι πιστή στις σχέσεις  μου.»
Σμπαρακουάκ !!! Σχέσεις; Το μικρό μου; Το μωρό μου; Το Δικό μου Μωρό; Το ΜΟΛΙΣ 14 ετών;
Ξεροκαταπίνω και εξετάζω με ιδιαίτερη προσοχή ένα χαϊμαλί, που κρέμεται σε ένα σταντ. Το επεξεργάζομαι, προσπαθώντας να ηρεμήσω τις σκέψεις μου, που, σα μαϊμούδια ξεπετάγονται από κάθε ρεματιά  του εγκεφάλου μου.
«Μαμά, με ακούς;»
«Τι; Συγγνώμη μωρό μου, δε πρόσεχα (Πού σαι Λαμπέτη, να θαυμάσεις ερμηνεία μάνας, ήρεμης και ψιλοαδιάφορης για όσα φτάνουν στα αυτιά της !) Ωραίο δεν είναι αυτό το κολιεδάκι; Να το πάρουμε για τη Μαρία; Λοιπόν, τι έλεγες; Σχέσεις; Τι σόι σχέσεις;»
Και πέφτει ξανά η βόμβα, μεγατόνων αυτή τη φορά.
«Τάχω με ένα παιδί.»
(Το χαϊμαλί μπροστά μου ξαφνικά αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον και η Λαμπέτη συνεχίζει να μιλάει μέσα μου)
«Ναι, ε; Μα, κύττα τι νόστιμα πραγματάκια έχουν αυτά τα τουριστικά μαγαζάκια. Με ποιόν;»
«Δεν τον ξέρεις. Κεμ τον λένε.»
(ΔΕΝ τον ξέρω!!!)
Γρήγορη ανεπιτυχής απόπειρα ταύτισης του υποκοριστικού με κάποιο αντίστοιχο ελληνικό κύριο. Ο Κωστής θα μπορούσε να γίνει Κως και ο Δημήτρης Ντιμ σε κάποια μεταμοντέρνα εκδοχή. Αλλά Κεμ; Μήπως από…Κεμάλ;
Και καταλήγω στο αυτονόητο συμπέρασμα;
«Ξένος είναι; Τι; Ρώσος; Αλβανός;»
«Ελα, ρε μαμά. Γκραφιτάς είναι το παιδί.»
Νέα προσπάθεια γρήγορης ανάκλησης στη μνήμη χωρών, που αρχίζουν από Γκρ- . Γκρ… Γκρ…  Γρουεφσκυ… Γκρουέλα … Γκριφόν…. Γκραν Κάνυον …μπα…όχι (το κέρατό μου, πάντα ήμουν αδύνατη στη Γεωγραφία και τώρα, με όλες αυτές τις αλλαγές, που έχουν γίνει στα βαλκάνια…)
«Και κατά που πέφτει η χώρα του;»
«Μμμμμμμμ, εξυπνάδες. Κάνει γκράφιτι, σου λέω. Κεμ είναι η ταγκιά του.»
Ταγκιά; Κεμ; Γκραφιτάς;
Τέλος. Ο εγκέφαλός μου αδυνατεί να διαχειριστεί και να επεξεργαστεί τη συγκεκριμένη πληροφόρηση.
Και καταλήγω σε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια ανάλυσης της κατάστασης:
«Παιδάκι μου, πώς τον βάφτισαν;»
«Βασίλη.»
(Το ΄ξερα! Όλοι οι απατεώνες έχουν διπλά ονόματα. Τον τσάκωσα)
«Και δε μου λες; Που τον γνώρισες και δεν τον ξέρω εγώ;»
Και να διευκρινίσω εδώ, πριν αρχίσουν τα κακόβουλα σχόλια πως,  όχι ότι κάνω έλεγχο στα παιδιά μου, αλλά γνωστούς, συμμαθητές, φίλους, γνωστούς φίλων, φίλους συμμαθητών κλπ, -με εννοήσατε πιστεύω- ΟΛΩΣ συμπτωματικά, τυγχάνει να τους γνωρίζω. Αυτός ο γκραφιτάς, πώς μου ξέφυγε;
«Στο εμεσεν.»
Στο ΜΣΝ!!!
…….καταραμένη τεχνολογία… Σϊγουρα, πρόκειται για κάποιον ανώμαλο διεστραμμένο αλήτη, ή κάποιον σεξομανή πορνόγερο – αν όχι , για κάποιον αιμοσταγή σχιζοφρενή δολοφόνο, με πριόνι η με τανάλια, που έχει βάλει το μωρό μου στο μάτι, να το παρασύρει, να το διαφθείρει, να το βιάσει, να το εκμεταλλευτεί,  να το…
Πόσα να αντέξει μια έρημη μάνα πια σ΄ αυτή τη ζωή; Κρύος ιδρώτας με λούζει.
«Και πώς βρέθηκε στο ΜΣΝ σου;»
«Είναι συμμαθητής και φίλος της Μάρας» (της κολλητής της κόρης μου, που όμως πάει σε άλλο σχολείο, διότι ως γνωστόν, εγώ η βαριά κι ασήκωτη έχω βγάλει ένα παιδί, έξω καρδιά, κοινωνικό, που οι φιλίες του επεκτείνονται σε τρία δημοτικά, δύο γυμνάσια και τρία λύκεια.
«Μμμμάλιστα.  Και τώρα, πού είναι; Διακοπές;»
«Μπα! Στην Αθήνα είναι, γιατί διαβάζει. Έμεινε στη Γεωγραφία και πρέπει να ξαναδώσει εξετάσεις»
– ΕΜΕΙΝΕ;;; ( Παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να δώ δε μπράιτ σάιτ.) Ναι, αλλά στη Γεωγραφία. Πάλι καλά. Θα μπορούσε να είχε μείνει στην ιστορία και εκεί θα τα τα χαλάγαμε – α! όλα κι όλα – σ΄ αυτά τα θέματα εκπτώσεις δεν κάνω.
Και η απόπειρα ψαρέματος συνεχίζεται. Μαθαίνω λοιπόν σιγά σιγά, ότι είναι και αυτός 14 ετών (ΧΑ!-  λες και δεν υπάρχουν δεκατετράχρονοι αιμοσταγείς δολοφόνοι). Ότι μένει στη γειτονιά μας, ότι οι γονείς του (ναι, ναι, τόσο νέα και έχω ήδη συμπεθέρια! ) είναι υπάλληλοι σε μια εταιρεία (κύττα ο αλήτης, πως το έχει φτιάξει το σκηνικό, τόσο αριστοτεχνικά, να δείχνει σχεδόν φυσιολογική οικογένεια) και με τη κόρη μου συναντιώνται  τα Σαββατα, που βγαίνουν με τις παρέες τους στα «στέκια» της γειτονιάς μας (Γκούντις, ΜακΝτόναλντ κ.λπ ).
Κλώθωντας, γυροφέρνοντας, στριφογυρίζοντας τη συζήτηση μια από δω, μια από εκεί, πλησιάζω στο καίριο σημείο.
Τι, ποιο καίριο σημείο;

Το ΣΕΞ φυσικά.

(Μη παρεξηγηθώ- Δεν έχω τίποτε εναντίον του σεξ –ίσα ίσα, που το θεωρώ κινητήρια δύναμη, τη μέγιστη απόλαυση, ΑΛΛΑ σε ό, τι αφορά στο παιδί μου, όσο το δυνατόν αργότερα. ΣΑΦΕΣ; )
Και μετά από μια περίτεχνη στρατηγική καταλήγω :
«Και τι κάνετε, όταν είστε οι δυό σας;»
Και έρχεται η εντελώς απαξιωτική απάντηση, ….
«Τι λες να κάνουμε ρε μαμά; Μου δίνει κανένα φιλάκι.
Σιγά μη κάνουμε και σεξ στην ηλικία μας!!!»

………………..
Όταν τελείωσε η συζήτησή μας ήμουν σίγουρη ότι είχα περάσει το πρώτο μου ψιλο-εγκεφαλικό.
Το δεύτερο το πέρασα, όταν, γυρίζοντας στην Αθήνα, βρήκα λερωμενο το τοίχο απέναντι από το σπίτι μας με μια καρδιά και κάτι μουτζούρες, που η κόρη μου με περηφάνεια μου εξήγησε ότι ήταν η ταγκιά του «γαμπρού» .

.

.

Το τρίτο εγκεφαλικό το έπαθα όταν ήρθε ο λογαριασμός του κινητού μου…

.

.

.

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες (8)

http://killmonotony.net/articles/worm.jpg

Τι είναι μια μαύρη τρύπα;
Μια σκουληκότρυπα;
Το μυστήριο σιγά σιγά ξεδιαλύνεται

http://www.en8848.com.cn/article/admin/200809/2008091109213773.gif

Η μήπως τώρα πυκνώνει περισσότερο;

Στο «Όλα για τα παιδιά», σήμερα το όγδοο κεφάλαια του εφηβικού μυθιστορήματος :

«Πέρα από το χώρο και το χρόνο :
Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες»

Αλλαγή σκηνικού

Κάθισα, που λέτε και χάζευα τις τελευταίες αναρτήσεις μου.
Και μου την έδωσε.
Ταπηροκρανίαση λέμε.
Η θεματολογία μου έχει αλλάξει παρασάγγας.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα μιζεριάσει κι εγώ.
Ανεπίτρεπτον!
Πού είναι τα «Μαμά, brm…» , τα  «Παππού…Γιαγιά…», τα «Τραπεζικά και άλλα τινά…», οι  «Ανεκπλήρωτοι έρωτες» …;

Τέρμα λοιπόν.
Αλλαγή σκηνικού επειγόντως.
Πρέπει οπωσδήποτε να θυμηθώ να αναρτήσω κάτι από τα παιδιά μου.
Για να μη το κάνουμε απότομα όμως (διάβαζε : επειδή, αυτή τη στιγμή δε προλαβαίνω) και βγούμε μπαμ και κάτω από το κλίμα της εποχής, αναρτώ επί του παρόντος ένα κείμενο, που το θεωρώ πολύ έξυπνο, και που περιγράφει μια χαρά τη κατάσταση μας.

Και… επιφυλάσσομαι.

Κωπηλάτες

«Πριν από μερικούς μήνες, μια ελληνική και μια ιαπωνική εταιρεία είχαν συμφωνήσει να συνδιοργανώσουν κωπηλατικό αγώνα, με πανηγυρικό χαρακτήρα, στη λίμνη των Ιωαννίνων.
Αμέσως, άρχισε μια σκληρή και επίπονη προετοιμασία, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας και της αθλητιατρικής. Η νίκη ήταν υπόθεση γοήτρου και επιβεβαίωσης. Όταν ήρθε η μεγάλη μέρα οι δύο ομάδες κατέβηκαν στον αγωνιστικό χώρο, άριστα προετοιμασμένες και αποφασισμένες να διεκδικήσουν τη νίκη. Τα προγνωστικά ήταν αμφίρροπα και η ατμόσφαιρα στις εξέδρες ιδιαίτερα φορτισμένη. Ωστόσο η ιαπωνική λέμβος κέρδισε τον αγώνα με διαφορά ενός χιλιομέτρου από την ελληνική οκτάκωπο.
Το γεγονός επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία της ελληνικής ομάδας. Όμως, οι υπεύθυνοι δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Το ανώτερο μάνατζμεντ διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να εντοπίσει και να εξαλείψει τα αίτια του απίστευτου διασυρμού. Συστάθηκε αμέσως ειδική ομάδα εργασίας για να διερευνήσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος και να προτείνει συγκεκριμένες και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις.
Μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις, το οδυνηρό συμπέρασμα ήταν ότι στην ιαπωνική λέμβο επτά αθλητές κωπηλατούσαν και μόνον ο όγδοος καθοδηγούσε τους υπόλοιπους, ενώ στην αντίστοιχη ελληνική οι επτά είχαν αναλάβει ρόλο πηδαλιούχου και μόνον ο όγδοος κωπηλατούσε.
Xωρίς να χάσει καιρό, το ανώτερο μάνατζμεντ απευθύνθηκε σε εταιρεία συμβούλων, η οποία και ανέλαβε να συντάξει υπόμνημα για τη σημερινή δομή και μελλοντική αναδιοργάνωση της ομάδας από μηδενική βάση. Μετά από διαβουλεύσεις έξι μηνών και επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων, οι σύμβουλοι απέδειξαν με συγκεκριμένα στοιχεία, που δε επιδέχονταν διάψευση, ότι είναι υπεράριθμοι εκείνοι που καθοδηγούν και ελάχιστοι – άρα και ανεπαρκείς- εκείνοι, που κωπηλατούν.
Για να αποφευχθεί νέος διασυρμός απέναντι στους Ιάπωνες, η δομή και η λειτουργία της ομάδας άλλαξε εκ βάθρων. Τώρα πια στην ελληνική λέμβο συμμετείχαν τέσσερις πηδαλιούχοι, ένας διευθύνων πηδαλιούχος, ένας πηδαλιούχος επί τιμή, ένας επιβλέπων γενικών καθηκόντων κι ένας κωπηλάτης. Ακόμα, θεσπίστηκε ειδικό σύστημα αξιολόγησης με βάση τα διεθνή πρότυπα και μεσοπρόθεσμο στόχο να διευρύνεται ο τομέας ευθύνης του πηδαλιούχου, ώστε να παρέχονται πρόσθετα κίνητρα για την άμεση δραστηριοποίησή του. Επιπλέον, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην ψυχολογική προετοιμασία, σύμφωνα με τις επιλογές του σύγχρονου μάνατζμεντ και με επιρροές από τη φιλοσοφία και κοσμοθεωρία της Άπω Ανατολής, όπως αυτή αντανακλάται στη φράση-κλειδί «Επικεντρώσου στα ουσιώδη»!.

http://www.organizedchaoscomic.com/blog/wp-content/uploads/2009/11/Rowers-US-vs-Japan-small1-300x265.jpg

Στην επόμενη συνάντηση η ιαπωνική οκτάκωπος κέρδισε τον αγώνα με διαφορά δύο χιλιομέτρων.
Αυτή τη φορά το μάνατζμεντ δε δίστασε να λάβει αποφασιστικά μέτρα.

Ο κωπηλάτης απολύθηκε αμέσως λόγω ανεπάρκειας. Οι πηδαλιούχοι αποχώρησαν με τιμές για την προσφορά τους. Η οκτάκωπος πουλήθηκε σε τιμή ευκαιρίας. Οι συμπεφωνημένες επενδύσεις για την κατασκευή υπερσύγχρονης κωπηλατικής λέμβου, αλλά και για την πρόσληψη ταλαντούχων κωπηλατών, πάγωσαν μέχρι νεωτέρας. Τα χρήματα, που εξοικονομήθηκαν, μοιράστηκαν δίκαια ανάμεσα στα στελέχη του ανώτερου μάνατζμεντ, ενώ η εταιρεία συμβούλων έλαβε διαβεβαίωση για συνέχιση της εποικοδομητικής συνεργασίας, προς αμοιβαίο όφελος και των δύο πλευρών!!!»

…………………………………….

…………………………………….

…………………………………….

Εν τω μεταξύ, για να μη ξεχνιόμαστε, ο Αλέξης ψάχνει να βρει ποιος είναι ο άγνωστος, που του μιλάει μέσα από τον υπολογιστή του θείου του.

Στο «Όλα για τα παιδιά», έχουν ήδη αναρτηθεί τα 5 πρώτα κεφάλαια του εφηβικού μυθιστορήματος :

«Πέρα από το χώρο και το χρόνο :

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες»

Και, επειδή σας έπρηξα τελευταία με τα πολιτικοκοινωνικοοικονομικά, σήμερα extra bonus παραμύθι :

Η κυρά της λίμνης

(για όλες τις ρομαντικές ψυχές!!!)

Δράση, Αντίδραση, Απόδραση

Το τελευταίο διάστημα, η κρίση είναι το κυρίαρχο ζήτημα στη ζωή μας. Οι δημοσιογράφοι, οι ταξιτζήδες, οι υπάλληλοι –ιδιωτικοί και δημόσιοι-, οι συνάδελφοι μου, οι φίλοι μου, ο άντρας μου, μέχρι και τα παιδιά μου δεν έχουν άλλο θέμα συζήτησης.
Τα περισσότερα μπλογκς ασχολούνται με το θέμα, που είναι πρωτοσέλιδο (και δικαίως) σε όλες τις σελίδες συμβατικής ή ηλεκτρονικής ενημέρωσης.
Έχω διαβάσει  ένα σκασμό άρθρα, που κυμαίνονται από τη  σοβαρή οικονομική ανάλυση μέχρι τη παραφιλολογία και τη συνωμοσιολογία.
Με τόση ανάλυση λοιπόν, κάποια στιγμή έβαλα κάτω τα πράγματα και έβγαλα τα δικά μου συμπεράσματα.
1. Υπαίτιοι της κρίσης  ίσως να είναι  η Γκόλντμαν Σακς,  οι Αμερικάνοι,  οι Γερμανοί, ο Εφραίμ,  οι τραπεζίτες, το ευρώ. Ίσως.
Σίγουρα όμως οι κύριοι υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί μας και εμείς. Οι πολιτικοί μας για την κατάπτυστη  διαχείριση του  δημοσίου χρήματος και την αλόγιστη διασπάθισή του.  ΕΜΕΙΣ, πάλι (τι, ποιοι εμείς; εγώ, εσύ, ο δίπλα σου, η απέναντί σου. ΕΜΕΙΣ – Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ) γιατί τους ψηφίσαμε, τους θρέψαμε, τους λύσαμε τα χέρια, τους επιτρέψαμε να μας  χειραγωγήσουν, να μας αποχαυνώσουν και να μας οδηγήσουν στο σημείο, που είμαστε σήμερα.
2. Παντού η αντίδραση ξεχειλίζει. Από τις κουβέντες στο δρόμο, μέχρι τις αναρτήσεις  στα μπλογκια και τους τοίχους στο φέισμπουκ, από παντού ξεπηδάει η οργή, ξεχύνεται η αγανάκτηση, προετοιμάζεται η έκρηξη. Και παντού, η πικρή –η πικρότατη- κουβέντα : …«Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι, καταντάς!»
3. Και αρχίζει να αχνοφαίνεται η πρώτη θετική συνέπεια της κρίσης :  ο κόσμος δείχνει να ξυπνάει από την αποχαύνωσή του,  δείχνει να βγαίνει από τη πνευματική του χειμερία νάρκη, μπαίνει πια  στη διαδικασία να σκεφτεί, να βάλει το μυαλό του να δουλέψει. Αρχίζει, (τώρα που το μαχαίρι έφρασε στο κόκκαλο) να ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ σοβαρά πια με τα κοινά.
4.  Και, αρχίζουν και οι προτάσεις, για την αντιμετώπιση της κατάστασης  : Από την αγορά ελληνικών προϊόντων, μέχρι την άρση της βουλευτικής ασυλίας, το μποϊκοτάρισμα των τραπεζών και άλλα, πιο δραστικά μέτρα .
Σταχυολογώ λοιπόν από τον χώρο των ιστολογίων ορισμένες προτάσεις, που έχουν γίνει :

Υπογράψτε για το ΔΝΤ

Διάφορες προτάσεις (κατάργηση νόμου περί ευθύνης υπουργών,  βουλευτικής ασυλίας και άλλα)

Σύσταση Ειδικού Δικαστήριου

Πολιτική ανυπακοή ενάντια στις τράπεζες

Ανελέητο μποϋκοτάζ

Μην τους ξαναψηφίσετε…

Αγοράστε Ελληνικά…

Στηρίξτε τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες!

Mη πληρωμη λογαριασμων

ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ ΣΤΗ ΛΑΜΟΓΙΑ : ΛΙΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΦΩΝ

Το ορθότερο όλων βέβαια το προτείνει ο Μπαμπάκης καθώς και η σελίδα στο facebook 10 εκ. υπογραφές για να αυτοκτονήσουν οι πολιτικοί που ξευτίλισαν τη χώρα! :με 722 μέλη (Περιγραφή: να μαζέψουμε 10 εκατ. υπογραφές για να εξαναγκάσουμε – με δημοκρατικό ή οποιοδήποτε άλλο τρόπο – τους πολιτικούς που ξευτίλισαν τη χώρα να αυτοκτονήσουν. όσοι δε συμμορφωθούν με τις επιταγές της λαϊκής βούλησης ας ανασκολοπιστούν στον τόπο που διέπραξαν τα εγκλήματά τους μέσα στη βουλή, πάνω στα κότερα των εργοδοτών τους κλπ.

Πρόσφατα Νέα

Ειδήσεις:

ουδείς αυτοκτόνησε μέχρι σήμερα…..)!!!

(και τελος, μια ιδέα, που μας δίνουν οι φίλοι Ιταλοί :

Ομαδική αγωγή για την επιστροφή των χρημάτων που δαπανήθηκαν για εμβόλια Η1Ν1 (Ιταλία)

Εκεί όμως, που οι προτάσεις δίνουν και παίρνουν είναι στο φέισμπουκ. Σελίδες επί σελίδων, ομάδες  επί ομάδων, δίνουν τα ρέστα τους. Τα δίνουν με τον κλασσικό ελληνικό τρόπο. Σποραδικά, διεσπαρμένα, λίγοι από εδώ, περισσότεροι από εκεί προτείνουν όλοι περίπου τα ίδια –σωστά- μέτρα.
Για να μη διακόψω τον ειρμό του κειμένου, στο τέλος της ανάρτησης παραθέτω τις σελίδες που ανακάλυψα κάνοντας αναζήτηση με τους όρους : «Ποθεν έσχες», «υπογραφές» «βουλευτική ασυλία» (Η ορθογραφία διατηρείται, προκειμένου να είναι εφικτή η ταυτοποίηση των σελίδων-επίσης τα μέλη πιθανώς μέχρι  σήμερα να έχουν αλλάξει)

Οσο, για μένα προσωπικά, εκείνο, που με ανησυχεί πάνω απ΄ όλα είναι ότι έχω χάσει κάθε είδος πίστης, ότι δε πιστεύω, πως, ακόμα και αν μας παρασχεθεί κάθε μορφής βοήθεια,  ακόμα και αν ληφθούν τα σκληρότερα δυνατά μέτρα, τελικά θα σωθούμε. Πολύ φοβάμαι, πως ακόμα και αν αρχίσουμε να συμμαζευόμαστε, πάλι στα ίδια θα πέσουμε . Διότι, όπως εξαιρετικά το διατυπώνει ο Allu Fun Marx

Μη λησμονούμε φίλτατοι
πως ζούμε εν Ελλάδι.
Δεν απαιτείται λίπασμα
μα απαιτείται “λάδι”.

Κάτω απ΄ τον ήλιο του πασόκ
και της Νουδού τη φλόγα
ευδοκιμούν τα μιζανθή
και θάλλουν τα λαμόγια.

Και πώς να πιστέψω σε κάτι διαφορετικο όταν διαβάζω συνεχώς και ακαταπαύστως ειδήσεις σαν κι αυτή, ή αυτή, ή αυτή, ή αυτή ή αυτή …

Χώρια, που έχω ακόμα την ακλόνητη πεποίθηση  πως  είτε αύριο είτε σε ένα είτε σε δύο χρόνια  γίνουν εκλογές , πάλι οι ίδιοι πολιτικοί, τα ίδια ονόματα, τα ίδια τζάκια θα βρεθούν στην εξουσία.
Τι μένει λοιπόν να γίνει;
Θεωρώ ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης ψυχρά και ψύχραιμα είναι η παραδειγματική τιμωρία κάποιων ενόχων. Δεν έχει σημασία ποιών. Δεν έχει σημασία αν θα είναι πράσινοι ή γαλάζιοι. Θεωρώ ότι μόνο το ενδεχόμενο μιας σοβαρής τιμωρίας θα μπορούσε να συγκρατήσει τη διαφθορά και να βάλει ένα τέλος στις έκνομες δραστηριότητες των πολιτικών προσώπων.   Ο φόβος φυλάει τα έρμα, ένα πράμα.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι οι αρμόδιοι κωφεύουν, εθελοτυφλούν.

Παρότι όλος ο κόσμος θυμάται, οι μόνοι που δεν θυμούνται φαίνεται πώς είναι οι πολιτικοί και οι εισαγγελείς για να επέμβουν αυτεπάγγελτα, όπου υπάρχει δυνατότητα.
Ρωτάω λοιπόν.

Εμείς, ο απλός ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ λαός μπορούμε να κάνουμε κάτι;

Στο απόσπασμα –δυστυχώς- δε μπορούμε να τους στείλουμε.
Μπορούμε μόνοι μας να τους στείλουμε στα δικαστήρια;
Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι νομικοί, δικηγόροι, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν;
Να υποβάλλουμε αγωγές, μηνύσεις για τη ζημιά, που υφιστάμεθα ; για την εξαθλίωση του κράτους;
Υπάρχει κάποιος, που να μπορεί να μας συμβουλέψει πώς μπορούμε να πιέσουμε να περάσουν κάποιοι νόμοι επ΄ ωφελεία της κοινωνίας, πχ. η άρση της βουλευτικής ασυλίας; Η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών; Η δήμευση περιουσιών, όσων έκλεψαν δημόσιο χρήμα;
Και κυρίως, πώς μπορούμε να πιέσουμε ώστε η Δικαιοσύνη επιτέλους να ‘δει’, να επιτελέσει το έργο της.;
Στο φεισμπουκ μαζεύονται υπογραφές.
Ωφελεί σε κάτι αυτή η κίνηση;
Θέλω να πώ, αν μαζέψεις πχ 100.000 υπογραφές αποκτάς έννομο δικαίωμα να προχωρήσεις σε κάποια κίνηση, η οποία θα επιφέρει αποτελέσματα;
Μπορεί κανείς να απαντήσει υπεύθυνα ώστε να καταφέρουμε να οργανωθούμε με κάποιο τρόπο;

Και ένα τελευταίο.
Για όποιον ξέρει.
Ας υποθέσουμε θεωρητικά ότι διενεργούνται εκλογές και η αποχή ανέρχεται, ας πούμε, στο 70%. Τι συμβαίνει σε αυτή τη περίπτωση; Σχηματίζεται κανονικά κυβέρνηση από το κόμμα, που έχει συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους (έστω και αν οι συνολικές ψήφοι  αντιστοιχούν στο 30% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων) ;;;

Νομίζω ότι έχει φτάσει η ώρα να πάρουμε οι πολίτες τη κατάσταση στα χέρια μας.
Με σωστό τρόπο όμως.
Χωρίς πειραματισμούς.
Οργανωμένα.

Μελετημένα.

Τόσο οργανωμένα και μελετημένα ώστε να γίνουμε επικίνδυνοι για όλα τα λαμόγια.

Όποιος μπορεί να βοηθήσει ας διαδώσει τα ερωτήματα αυτά, ώστε να δοθούν κάποιες απαντήσεις και να μπορέσουμε συστηματικά να οργανωθούμε .
Εφτασε ο καιρός από την αντίδραση να περάσουμε στη δράση και από κει στην απόδραση από την αβουλία, την ανοχή, τη μοιρολατρία.

.

.

Παραθέτω εδώ τις σελίδες της φατσόβιβλου, με τις σχετικές προτάσεις:

1 εκατ. υπογραφές για αγωγές στους υπουργούς που φέσωσαν την Ελλάδα 129.873 μέλη

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ KAI ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΕΙΤΕ 2.161 μέλη

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΧΙ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ !!!!!!!:1.008 μέλη

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ:682 μέλη

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΑΥΤΟΙ; ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΕΜΕΙΣ!!!:174 μέλη

1.000.000 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ. ΑΡΣΗ ΑΣΥΛΙΑΣ. ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΦΥΛΑΚΗ. 2.182 μέλη

10.000.000 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ. 4.700 μέλη

5.000.000 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ. »ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ» 229 μέλη

ΦΥΛΑΚΗ…. ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΚΑΘΙΚΙΑ ΜΑΣΚΑΤΑΚΛΕΒΟΥΝ 469 μέλη

1 εκατ. υπογραφές για να κυκλοφορούν οι βουλευτές υποχρεωτικά με τα Μέσα ΜΜ:5 μέλη

Δήμευσει περιουσίας Εκκλησίας και Μοναστηριών :24 μέλη

ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΩΡΑ !!! :16 μέλη

2 EKATOMMYΡΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ…..:Αυτό αρέσει σε 207.236 άτομα.

3 Εκατομμύρια υπογραφές για την άρση της βουλευτικής ασυλίας :Αυτό αρέσει σε 295 άτομα.

ΥΠΕΡ της Καταργησης της Βουλευτικης Ασυλιας (:33.731 people like this.)

ΑΡΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ 1.348 μέλη

ΑΡΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ? 26 μέλη

ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ 684 μέλη

Άρση βουλευτικής ασυλίας. 926 μέλη

ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ 32 μέλη

ΑΡΣΗ ΑΣΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΟΛΕΥΤΩΝ 16 μέλη

ΑΡΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ!ΝΑ ΚΑΘΙΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ 876 μέλη

ΑΡΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ-ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ 2 μέλη

Άρση βουλευτικής ασυλίας15 μέλη

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ 10 μέλη

Άρση της βουλευτικής ασυλίας τώρα! 358 μέλη

ΑΡΣΗ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΗΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ 50 μέλη

ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ 4 μέλη

Άρση ασυλίας των βουλευτών τώρα!!!191 μέλη

ΑΠΑΙΤΩ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ και νομο ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ 33 μέλη

Αρση του θεσμού της ασυλίας των βουλευτών στην Ελλάδα. Ισονομία επι τέλους! 62 μέλη

ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΩΡΑ!2 μέλη

ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΩΡΑ….ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ 35 μέλη

Ποθεν εσχες στα λαμογια της πολιτικης, οτι δεν δικαιολογητε….κατασχετε .: 50 people like this.

5.000.000 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ. »ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ» 230 μέλη

LAIKO’ POTHEN ESKEΣ2 μέλη

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ «ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ».ΦΥΛΑΚΗ ΟΙ ΜΙΖΑΔΟΡΟΙ ΤΩΡΑ.2.115 μέλη

ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ ΤΟ ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΥΣΤΗΡΑ 79 μέλη

ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ 176 μέλη

ΑΥΣΤΗΡΟ «ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ» Σ’ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΚΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ 48 μέλη

Πόθεν έσχες εδώ και τώρα.:   35 μέλη

Αναλυτικό πόθεν έσχες και για τους πολίτικους τώρα!!!! 85 μέλη

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ 50 ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΕΥΣΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ:          32 μέλη

Κατάργηση του Βουλευτικού Ασύλου ΤΩΡΑ!Πόθεν Έσχες στους Υπουργούς! 134 μέλη

ΔΗΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ/ΠΟΛΙΤΕΥΤΩΝ :34 μέλη

ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΦΥΛΑΚΗ ΟΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ (5.808 people like this.)

ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΦΥΛΑΚΗ ΟΣΟΙ «ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ» ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ..!!!! (11.748 people like this.)

Να Τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι πολιτικοί ΤΩΡΑ!!! (1.257 people like this.)

Δικαιοσύνη, Διαφάνεια και Ανθρώπινα Δικαιώματα

Έλαβα ένα e-mail , στη δουλειά τις προάλλες, το οποίο με άφησε κατ΄ αρχάς άναυδη.
Σε δεύτερη σκέψη, γέλασα, θεωρώντας  πως πρόκειται για μια πολύ καλοστημένη φάρσα. Σε τρίτη σκέψη, είπα : ‘Bρε λες; Και γιατί όχι; στην Ελλάδα ζούμε»  και αποφάσισα να το διερευνήσω.

fek160210

Διαπίστωσα λοιπόν ότι είναι 100% γνήσιο. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το επιβεβαιώσει, ιδίοις όμμασι, εδώ, δίνοντας τα στοιχεία : Τεύχος Γ, αρ. ΦΕΚ 100, ημερομηνία 16-02-2010.

Πρόκειται λοιπόν για ένα ΦΕΚ, στο οποίο δημοσιεύεται η απόφαση του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να χαρίσει το υπόλοιπο της ποινής ενός καταδίκου και να άρει τις συνέπειες, που απορρέουν από τις καταδίκες διαφόρων άλλων.

Φαντάζομαι ότι το σκηνικό είναι περίπου γνωστό σε όλους μας, χάρη στις  χολλυγουντιανές παραγωγές , όπου ο κατάδικος, με αγωνία περιμένει τη χάρη, για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του, μετανιωμένος για όσες άδικες πράξεις , η σκληρή και κακιά ζωή τον έσπρωξε να διαπράξει.

Εντώ όμως είναι Ελλάντα, καρντιά μου.

Και, εκείνο, που με εντυπωσίασε στο συγκεκριμένο ΦΕΚ και στο γεγονός της άρσης των συνεπειών των ποινών, είναι αφ΄ ενός το είδος των παραπτωμάτων, και αφ΄ ετέρου η αιτιολογία για την οποία γίνεται η όλη διαδικασία.

Προσπάθησα να ομαδοποιήσω κάποιες περιπτώσεις, αποφεύγοντας εσκεμμένα κοινωνικά ευαίσθητες κατηγορίες όπως πχ. χρήση ναρκωτικών, μη πληρωμή διατροφής κ.λπ.

Έφτιαξα λοιπόν τον παρακάτω πίνακα :

(Η αρίθμηση αναφέρεται στην αντίστοιχη αρίθμηση του ΦΕΚ)

	ΠΟΙΝΙΚΑ ΚΟΛΑΣΙΜΗ ΠΡΑΞΗ, ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΚΑΤΑΔΙΚΗ	ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΙΚΩΝ
1	-κατοχή πυρομαχικών -αγορά,πώληση,κατοχή ναρκωτικών ουσιών -ληστεία,κλοπή, επικίνδυνη σωματική βλάβη -παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία, ψευδή καταμήνυση, ψευδορκία -παράβαση υγειονομικού κανονισμού	Διορισμός στο  Δήμο Ρεθύμνης.
9	Κλοπή Προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας	Πρόσληψη στο Δήμο Ακρωτηρίου Χανίων, στο Δημόσιο, Ο.Τ.Α., Ν.Π.Δ.Δ.
20	Υπεξαίρεση	Κατάθεση αίτησης προς διορισμό ή μονιμοποίηση συμβασιούχου στο δημόσιο τομέα ή ΟΤΑ (Δήμο Τεμένους).
10	Κλοπή	Μη ύπαρξη κωλύματος για ανανέωση σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου με Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης− Αποχέτευσης Αργοστολίου.
8	Πλαστογραφία μετά χρήσεως και απάτη σε βάρος του Δημοσίου	Επαναλειτουργία φαρμακείου  στη Γαστούνη Ηλείας.
15	Ανθρωποκτονία με πρόθεση, παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία	Επαγγελματική αποκατάσταση στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα.
11	Ζωοκλοπή, παράνομη κατοχή φυσιγγίων	Μη ύπαρξη κωλύματος για διορισμό ή  πρόσληψη  σε Ο.Τ.Α.
18	Παράβαση άρθρου 3 παρ. 6, 9 και περ. β του Ν.2168/93 (Νόμος περί όπλων και εκρηκτικών)	Απόκτηση  Ελληνικής Ιθαγένειας, συμμετοχή  σε διαγωνισμούς δημοσίων έργων.
17	Απόπειρα ληστείας	Έκδοση άδειας  εργασίας προσωπικού ασφαλείας και άδεια εγκατάστασης συστημάτων ασφαλείας.
19	Παράνομη οπλοφορία	Διορισμός  ως υπάλληλος σε εταιρεία φύλαξης στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»
22	Κλοπή	Χορήγηση άδειας εργασίας παροχής υπηρεσιών ασφαλείας.

Και τα συμπεράσματα :

1.Ήταν γενικώς γνωστό μέχρι σήμερα  ότι αρκετές θέσεις στο Δημόσιο, έχουν καταληφθεί από κλέφτες. Φαίνεται ότι πλέον, το γεγονός αυτό νομιμοποιείται και θεωρείται πια προσόν να έχεις προϋπηρεσία, εμπειρία  και πλούσιο βιογραφικό στο τομέα της κλοπής .

2.Ομοίως προσόν φαίνεται να θεωρείται και η υπεξαίρεση, η πλαστογραφία, η απάτη σε βάρος του Δημοσίου κ.λπ. κ.λπ.
Κράτος κλεφτών, καταχραστών, με τη βούλα πιά.

3. Αντίστοιχη εμπειρία (ελληνιστί know how)  απαιτείται και για όσους επιθυμούν να εργαστούν,  ως προσωπικό ασφαλείας. Διότι, κύριε, σου λέει, πώς να κάνεις το σεκιουριτά άμα δεν έχει κάνει και κάνα δυο ληστείες, δυο τρεις κλοπές, άμα δεν έχεις κρατήσει όπλο επάνω σου; Είναι σαν να θες να γίνεις σεφ σε γκουρμέ εστιατόριο χωρίς να έχεις τηγανίσει ποτέ σου αυγά. Νομίζω;

4.Η παράνομη οπλοφορία,  η κατοχή όπλων και  πυρομαχικών και η παράβαση των σχετικών νόμων, όχι μόνο δεν ενοχλούν αλλά βοηθούν και στην απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας. Βέβαια, θα μου πείτε, όπως είναι η γενικότερη κατάσταση, σε λίγο αντάρτικο των πόλεων θα δούμε.  Χρειάζονται λοιπόν άτομα να ξέρουν να χειρίζονται ένα καλάζνικοφ, ένα ούζι, μια χειροβομβίδα, ένα μπαζούκας στη ανάγκη, βρε αδελφέ!

.

Μ΄ αυτά και μ’  αυτά λοιπόν, μάθαμε όλοι μας πιά τι ακριβώς σημαίνουν οι λέξεις «δικαιοσύνη» και «διαφάνεια» και «ανθρώπινα δικαιώματα» (των άλλων)…

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες (3)

Σήμερα,  το τρίτο  κεφάλαιο.

Ο Αγνωστος Θείος

Αη-κιου, αη- λάινερ και αη… οβ δε τάιγκερ…

Διάβασα πρόσφατα, στο μπλογκ της Κατερίνας, μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση, η οποία με έκανε να σκεφτώ λίγο περισσότερο πάνω στους όρους ευφυΐα/νοημοσύνη και να προβληματιστώ σε σχέση με το πόσο δέσμιοι είμαστε όλοι μας των κοινωνικών στερεοτύπων, του εκπαιδευτικού συστήματος, και των ‘βαθμολογιών’ γενικότερα.

Η Κατερίνα βέβαια αναφέρεται κυρίως σε «παιδιά με δυσκολίες, παιδιά διαφορετικά, παιδιά με ειδικές ανάγκες» ωστόσο θεωρώ ότι το θέμα παρουσιάζει ευρύτερο ενδιαφέρον καθώς νομίζω ότι τελικά η ευφυΐα ενός ανθρώπου παρουσιάζει διακυμάνσεις –πολύ σημαντικές μερικές φορές- στα διάφορα νοητικά πεδία.

Η Κατερίνα, προτείνει ένα σύνδεσμο, στον οποίο γίνεται εκτενής αναφορά στα διάφορα είδη ευφυΐας.

Και ερωτώ :

Πότε ακριβώς χαρακτηρίζεται ένας άνθρωπος ως ευφυής;

Όταν σε όλα τα νοητικά πεδία –αν βεβαίως δεχτούμε ότι η ευφυία είναι μετρήσιμο μέγεθος, βάσει κάποιας αξιόπιστης κλίμακας- επιτυγχάνει, χωρίς σημαντικές αποκλίσεις, έναν καλό μέσο όρο;

Όταν σε κάποιο, σε κάποια ή και σε όλα τα νοητικά πεδία η βαθμολογία του ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο; Και τι γίνεται όταν ένα άτομο, σε κάποια νοητικά πεδία παίρνει μια καλή «βαθμολογία», ενώ σε κάποια ή σε κάποιο συγκεκριμένο πεδίο πιάνει πάτο;

Και ερωτώ, κυρίες και κύριοι, από προσωπικό, πολύ μεγάλο, μέγιστο για την ακρίβεια, ενδιαφέρον, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου άτομο με ειδική ηλιθιότητα (ας μην παρεξηγηθώ : τον όρο «ηλιθιότητα» τον χρησιμοποιώ σε αντιδιαστολή με τον όρο «ευφυΐα» : Στερουμένη παντελώς –μα παντελώς όμως- χωρικής νοημοσύνης, διατηρώ για τον εαυτό μου το δικαίωμα να με αποκαλώ χωρικά ηλίθια. )

flickr.com/photos/8271125@N02/1361411517

Και εξηγούμαι : Έχω πολύ μεγάλο –τρομακτικό είναι η σωστότερη λέξη- πρόβλημα, στο προσδιορισμό του χώρου. Ακόμα και στη γειτονιά, που γεννήθηκα και μεγάλωσα, πολλές φορές χάνομαι. Η ιδιαιτερότητά μου αυτή καθώς και η ανασφάλεια, που μου προξενούσε, υπήρξε η αιτία, που σταμάτησα, πριν κάμποσα χρόνια να οδηγώ, καθώς, κάθε φορά, που έβγαινα με το αυτοκίνητο, αισθανόμουν σαν τον Μωυσή, στην έρημο, ψάχνοντας να βρω, από πού στο καλό θα πάω στο προορισμό μου. Δυσκολεύομαι ακόμα και στο να καταλάβω ή να θυμηθώ αν ένας δρόμος είναι παράλληλος ή κάθετος σε κάποιον άλλον.

Το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός, μου συνέβη όταν ήμουν φοιτήτρια. Εκείνη την εποχή λοιπόν, συνήθιζα, δύο φορές την εβδομάδα, να πηγαίνω στα Εξάρχεια, σε μια κοπελιά, Αμερικανίδα, εν είδει μαθήματος, προκειμένου να βελτιώσω τη προφορά μου στα Αγγλικά. Φοιτούσα στη Νομική (Σίνα και Σόλωνος) και μετά το μάθημα (σπανιότερα) ή τη καφετέρια (συχνότερα) κατηφόριζα τη Σόλωνος, έστριβα δεξιά, στη Ζωοδόχου Πηγής και μετά από δυο –αν θυμάμαι καλά- οικοδομικά τετράγωνα έφτανα στο σπίτι της κοπελιάς. Τελειώνοντας το μάθημα, κατηφόριζα τη Ζωοδόχου Πηγής, έφτανα στη Σόλωνος, έστριβα δεξιά και συνέχιζα να κατηφορίζω τη Σόλωνος.

Μια ωραία μέρα λοιπόν, μετά το μάθημα, βγαίνω από το σπίτι της κοπελιάς και κατευθύνομαι προς τη Σόλωνος. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω και ξαφνικά… (όχι δεν έχει δράκο) συνειδητοποιώ ότι πονάνε τα πόδια μου και … δεν έχω φτάσει ακόμα στη Σόλωνος. Κοντοστέκομαι, κυττάω γύρω μου, και ! τι φρίκη! Σόλωνος ΠΟΥΘΕΝΑ. Αρχίζω να ανακατεύομαι από το άγχος. Βλέπω έναν άνθρωπο να πλησιάζει και –εγώ η γένημμα-θρέμμα Αθηναία- παίρνοντας ύφος αγνής και αθώας επαρχιωτοπούλας, που βρέθηκε χαμένη στη μεγαλούπολη, του απευθύνω την ερώτηση :

Με συγχωρείτε, πώς θα βγώ στην Ομόνοια;

(Παρένθεση: Η «Ομόνοια» ήταν προπέτασμα καπνού για να κατορθώσω να προσανατολιστώ (!). Μη ζητήσω τη Σόλωνος, που πιθανώς να ήταν εμφανώς κάπου εκεί γύρω και γίνω και τελείως ρόμπα!!! – είπαμε ήλιθια – ηλίθια αλλά στα σενάρια επιστημονικής φαντασίας είμαι και η πρώτη!)

Με κυττάει ο άνθρωπος απορημένος και με ύφος «από –ποια- Γκράβαρα- κατέβηκε- το- ζαβό -τούτο» μου απαντάει :

«Ομόνοια; Τι δουλειά έχει εδώ η Ομόνοια; Προχωρήστε ευθεία, ο μεγάλος δρόμος, μπροστά είναι η Αλεξάνδρας, πάρτε ταξί και ζητήστε να σας πάει στην Ομόνοια.»

Κοντολογής, είχα πάρει την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή, που έπρεπε, είχα περπατήσει για αρκετή ώρα, και είχα φτάσει στο διαμετρικά αντίθετο σημείο, χωρίς να έχω πάρει μυρωδιά τι συνέβαινε.

Με αυτή λοιπόν την ειδική μου ΑΝΑΓΚΗ (ανάγκη είναι και μάλιστα αναγκότατη) παιδεύτηκα για πάρα πολλά χρόνια. Προσπαθούσα επίμονα να κρύψω, αυτό που, στα μάτια των άλλων –ήμουν σίγουρη – θα φάνταζε σαν ηλιθιότητα. Κάθε φορά, που, λόγω δουλειάς, έπρεπε να επισκεφθώ μια επιχείρηση, έφτανα στα όρια της νευρικής κατάρρευσης.

(Ανοίγει παρένθεση: Μα και αυτοί οι επιχειρηματίες, πάνε και στήνουν τα ‘μαγαζιά’ τους όπου τους κατέβει! Τι μέσα σε λαχαναγορές, τι σε κάτι ερημικές τοποθεσίες της δυτικής Αττικής – οδός: χωράφια-αριθμός:λαγκάδια, – τι δίπλα στα πρακτορεία, όπου κυκλοφορούν μόνο νταλίκες –μόνο νταλίκες και εγώ!- όπου τους έρθει σας λέω. Κλείνει η παρένθεση)

Κάθε φορά, που κάποιος φίλος ή φίλη με προσκαλούσε σε βραδινή έξοδο τη ψιλοκοσκίνιζα για να είμαι σίγουρη ότι θα κατάφερνα να επιστρέψω σώα στο σπίτι μου και δε θα βρισκόμουν ξαφνικά ας πούμε στη Θήβα.

Αφήνω στην άκρη το άγχος που τράβαγα για να το παίξω άνετη, ή τα ψέματα, που εφεύρισκα για να αποφύγω καταστάσεις, όπου δεν θα τα έβγαζα πέρα.

Γενικά, αγωνιζόμουν να κινούμαι πάνω σε αυστηρά προκαθορισμένες και προμελετημένες συντεταγμένες, για να αισθάνομαι σίγουρη ότι το βράδυ θα κοιμηθώ στο κρεβάτι μου .

Μέχρι που μια μέρα, χωρίς να ξέρω γιατί, – ίσως να ήταν η σωρευμένη κόπωση τόσων ετών- κάτι έκανε κλικ μέσα μου.

Ε! Αϊ σιχτιρ πια με το αη-κιου.
Από δω και πέρα μόνο με αη- λάινερ και το αη… οβ δε τάιγκερ…

To πήρα απόφαση, αποφάσισα να αποδεχτώ το πρόβλημά μου, άρχισα να το μοιράζομαι και … όλα ξαφνικά έγιναν πιο εύκολα.

Στα επαγγελματικά ραντεβού φροντίζω να πηγαίνω μαζί με κάποιον συνάδελφο, με καλή αίσθηση προσανατολισμού.

Στα ταξί όταν με ρωτάνε «από πού να πάμε;» απαντώ μεγαλόπρεπα και με άνεση «Δε βαριέστε, απ΄ όπου κι αν πάμε το ίδιο είναι. Πάμε απ΄ όπου νομίζετε ότι θα έχει τη λιγότερη κίνηση.» Και φυσικά, όλοι οι ταξιτζήδες συμφωνούν μαζί μου. Τώρα αν κάποιοι με ψιλοδουλεύουν και με κάνουν και καμιά βόλτα παραπάνω ε! χαλάλι τους. Εγώ πάντως χαλαρώνω και απολαμβάνω τη διαδρομή –πάντα με ακουστικά στο αυτί. (Ελεος με εκείνο το Derti FM – μα όλοι οι ταξιτζήδες ντερτιλήδες και σεβνταλήδες είναι πιά;! Κλείνει και αυτή η παρένθεση)

Και το καλύτερο φυσικά : βρήκα άντρα, που από μόνος του είναι ένα ζωντανό ντζιπιες.

Ολα τα παραπάνω δεν τα ανέφερα για να μου δώσετε παρηγοριά. Όπως προείπα πάνε χρόνια πια , που έχω αποδεχτεί την ειδική μου ανάγκη και με έχω αγαπήσει όπως πραγματικά είμαι : μια αξιολάτρευτη, πανέξυπνη θεά, με ένα μικρό προβληματάκι αντίληψης του χώρου!!!

Χωρίς πλάκα τώρα, πέρα από το δικό μου παράδειγμα, το οποίο, ναι! αντιλαμβάνομαι ότι είναι ακραίο, συναντάω καθημερινά στη ζωή μου άτομα, τα οποία, λόγω του ότι υστερούν σε κάποιο νοητικό πεδίο και ΠΑΡΑ το γεγονός ότι σε ΟΛΑ τα άλλα τα καταφέρνουν μια χαρά, μιζεριάζουν, προβληματίζονται, αγχώνονται.

Η κόρη μου παραβλέποντας τις εξαιρετικές επικοινωνιακές της δυνατότητες (σ΄ αγοράζει και σε πουλάει μέχρι να πεις… κύμινο) πικραίνεται, γιατί δεν είναι καλή στα μαθηματικά, ο γιός μου, που είναι μαθηματικό κεφάλι, προβληματίζεται, που δεν έχει άνεση στο γραπτό λόγο, συνάδελφος στη δουλειά (το πιο οργανωτικό, μεθοδικό και παρατηρητικό άτομο), που έχω γνωρίσει, αγχώνεται γιατί ‘δεν έχει καλή σχέση με τους αριθμούς’.

Λέω λοιπόν : Μήπως είναι καιρός να βάλουμε στην άκρη τις λογής λογής βαθμολογίες, κουτάκια και στερεότυπα, να αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα και τις ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας, παίρνοντας σα βάση ο καθένας αυτό, στο οποίο τα καταφέρνει και με το οποίο νοιώθει ασφαλής, χωρίς να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε σε όλα πρώτοι;

Μήπως τελικά ήρθε ο καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας;

Και εν τέλει πρακτικά στη ζωή μας, στη καθημερινότητά μας, πόση απήχηση, πόση σημασία έχει το αμφιλεγόμενο ‘αη-κιού’;

Πόσο τελικά βαραίνει στην ευτυχία μας;

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες (2)

Σήμερα, το δεύτερο κεφάλαιο.

ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΙΣΟΔΟΥ

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες

.

.

Προσοχή ! Προσοχή!

Ένας τρελός επιστήμονας, μια μυστηριώδης σκουληκότρυπα και ένα κομπιούτερ οδηγούν, μέσα από δύσκολους γρίφους, μια παρέα παιδιών, σε μια μεγάλη έκπληξη.

Στο «Όλα για τα παιδιά», ξεκινάει το εφηβικό μυθιστόρημα :

«Πέρα από το χώρο και το χρόνο :

Γρίφοι, Σκουληκότρυπες και Μαύρες Τρύπες.»

Σήμερα το πρώτο Κεφάλαιο.

Καλό Πάσχα σε όλους!

.

Sanssouci, My world

.

.

Μια ανάρτηση, που με συγκλόνισε.

(H φωτο από την Artanis)

«Ολα για τα παιδιά»

Θυμάστε το SHE-DEVIL, τη ταινία, που αποδόθηκε στα ελληνικά ως  «Διαβολογυναίκα»;
Απ΄ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα, κάτι κάτι τέτοιο ήθελα να γίνω.
Όχι, όχι διαβολογυναίκα.
Συγγραφέας.
Θυμάστε τη Μέρυλ Στριπ, ως Μαίρη Φίσερ, ντυμένη με αέρινη ροζ μουσελίνα,  περιποιημένο νύχι, ρομαντικό καπέλλο να συγγράφει τις μεγάλες επιτυχίες της σε έναν ονειρικό κήπο;

Από τα πολύ παιδικά μου χρόνια, κάπως έτσι με φανταζόμουν.

Τώρα, μάλιστα, που το σκέφτομαι καλύτερα, οι μόνες διαφορές, που θα έπρεπε πραγματικά να υπάρχουν είναι το νύχι, που ποτέ δεν κατόρθωσα να το εκθρέψω σε αξιοπρεπές για μια κυρία μέγεθος και οι γκόμενοι, που τους προτιμούσα ανέκαθεν λιγότερο ξενέρωτους από τον  Ed Begley  και αρκετά πιο μεσογειακούς.

Αλλά, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων…

Τεσπα. Στο θέμα μας.

.

Ημουν δεν ήμουν 10 ετών και μάζευα δραχμή δραχμή (οκ καταλάβατε όλοι : τον καιρό των παγετώνων) το χαρτζηλίκι μου για να αγοράσω μια μικρή γραφομηχανή, την οποία διατηρώ  μέχρι σήμερα, κειμήλιο και ενθύμιο των ονείρων μου.
Λάτρευα κάθε μορφής γράψιμο : με μολύβι, με στυλό, με γραφομηχανή και αργότερα με τον υπολογιστή…

Ξεκίνησα  λοιπόν, πιτσιρίκα, με παιδικά ποιηματάκια, και τραγουδάκια. Γύρω στην εφηβεία, τις εποχές των μεγάλων ερώτων, έδωσα τα ρέστα μου. Α! ρε τι ποιήματα είχα αφιερώσει σε όλα αυτά τα κορμιά των πραγματικών ή των φανταστικών  εραστών μου.  Ερωτική ποίηση να δουν τα μάτια σας. Τύφλα να χει το Ασμα Ασμάτων. Όχι, παίζουμε.
Και συνέχισα να γράφω ό, τι μου ερχόταν στο κεφάλι : ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια.
Ποτέ μου όμως δεν ένοιωσα απόλυτα ικανοποιημένη.

Πάντα ένοιωθα ότι κάτι έλειπε.

Ήθελα κάτι ακόμα, κάτι άλλο.
Ύστερα ήρθαν τα παιδιά και… μπλακ άουτ! Κατέβασα τα ρολλά.
Οι μαμάδες του μπλογκ είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνουν.

Βοήθεια από κανέναν και να πρέπει μόνη μου να τα βγάλω πέρα με  σπίτι-δουλειά-μωρά.
Συγγραφιλίκι; Χαχα!
Εδώ δεν είχα ώρα να κάνω μπάνιο, όχι να κάτσω να δημιουργήσω κιόλας!!!
Μέχρι που τα μωρά μου άρχισαν να μεγαλώνουν και να συνεννοούμαστε.
Και άρχισαν και τα παραμύθια.
Ε! εκεί πιά τα έδωσα όλα

Που ήταν κρυμμένα, σε ποια σκοτεινή γωνία του μυαλού μου παραμόνευαν και τη κατάλληλη στιγμή ξεχύθηκαν σαν ποτάμι ορμητικό, μάγισσες, δράκοι, λιοντάρια, ξωτικά, καλικάντζαροι, παιδάκια, ο Αλής, η Μαριλού, σπηλιές, φλόγες, φεγγαροακτίδες και τόσα άλλα, ών ουκ έστι αριθμός;

http://jalberts.net/francemi/3dSC/images/fairytale06.jpg

Και επιτέλους βρήκα αυτό, που ήθελα και ησύχασα.
Και άρχισα να γράφω για τα παιδιά μου.
Ποιηματάκια, παραμυθάκια, διηγήματα, μυθιστορήματα, τραγούδια.
(Από καιρού σε καιρό περνούσε στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη ότι ίσως κάποτε εκδώσω κάτι από όλ αυτά.  Για το ανέκδοτο των εκδοτικών οίκων  όμως θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά, όταν θα αποφασίσω να σας διηγηθώ τις περιπέτειες της μικρής Χουλκ στο δρόμο με τους ‘οίκους’  (όχι ανοχής-καμμία ανοχή δεν μπορώ να δείξω πλέον καθώς εξάντλησαν κάθε ίχνος αντοχής μου)  και το δούλεμα που για κάποια χρόνια έτρωγα στη μάπα, μέχρι να αντιληφθώ  τι ακριβώς παίζει και να ορκιστώ στον εαυτό μου να μην ξαναπλησιάσω εκδότη και τον ‘οίκο’ του σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου.)
……
Προχθές λοιπόν, σε ένα παραλήρημα ανοιξιάτικου ξεκαθαρίσματος, άνοιξα τα αρχεία μου και ξαναανακάλυψα τη πραμάτεια μου, το πλούσιο στοκ, που λέει και η ελφ.
Και αποφάσισα να τα βγάλω στα φόρα.
Εφτιαξα λοιπόν ένα καινούργιο, ένα ολοκαίνουργιο μπλογκ το

.

.

Εκεί θα ανεβάζω σταδιακά, ό,τι έχω φτιάξει για παιδιά.
Καθώς έχω πολύ καιρό να τα κοιτάξω όλα αυτά και μάλλον θα θέλουν κάποιας μορφής ‘συντήρηση’ θα προσπαθώ να ανεβάζω κάθε βδομάδα κι από κάτι. (Ελφ, καλή μου, ζήλεψα  τη δόξα των «Μικροαστών«)
Aνοίξαμε και σας περιμένουμε.
Ελπίζω να σας αρέσει.

Με τη πλάτη στο μέλλον…

.

.

.

.

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

.

.

.

Κωστή, όλο δικό σου…

ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ ΣΤΗ ΛΑΜΟΓΙΑ : ΛΙΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΦΩΝ

Φτάσαμε λοιπόν στο αμήν.

Και πάρθηκαν τα νέα ‘αναγκαία’ μέτρα, για τη σωτηρία της “πατρίδας” (πόσο έχει ξεφτιλιστεί κι αυτή η λέξη…)

Και νιώθω θλιμμένη, εξευτελισμένη, οργισμένη, έξαλλη.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΦΟΡΤΩΣΕΙ ΤΟ ΦΤΑΙΞΙΜΟ.

Απ΄ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ζω σε ένα συνεχή απόηχο από σκάνδαλα, που, όσο περνούν τα χρόνια, πληθαίνουν ασύστολα.

Και πλέον, νομίζω πως μπορούμε να τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή και να χωρίσουμε την ελληνική κοινωνία στα δύο : στους έχοντες, στους κατέχοντες, στους εύπορους (έτσι δεν το είπε ο κύριος Βγενόπουλος;) από τη μια και στα κορόιδα από την άλλη.

Στα κορόιδα εμάς, που με αγωνία μετράμε και ξαναμετράμε τα χρήματά μας, και κάνουμε υπολογισμούς με εξισώσεις τρίτου βαθμού, για να κατορθώσουμε να φτάσουμε ασθμαίνοντας μέχρι το τέλος του μήνα, όπου ξαναπληρωνόμαστε για να ξαναρχίσουμε να τρέχουμε πίσω από λογαριασμούς και υποχρεώσεις, που μας κυνηγάνε σα λυσσασμένα σκυλιά: κοινόχρηστα, δάνεια, κάρτες, φροντιστήρια, σούπερ μάρκετ, ΔΕΗ, ασφάλειες, ρούχα των παιδιών κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ… (Θα έχετε ακούσει φαντάζομαι την καινούργια ατάκα της εποχής : «μα γιατί περισσεύει τόσος μήνας στο τέλος των χρημάτων;» )

Και ξέρουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά, ποιοι φταίνε, ποιοι είναι οι υπαίτιοι της κατάστασης, που αντιμετωπίζουμε.

Και κανείς ΤΟΥΣ δεν αντιδρά.

Θα μου πείτε : και τι περίμενες;

Αυτοκτονίες; Σεπούκου; Χαρακίρι;

Ναι, γιατί όχι;

http://img.photobucket.com/albums/v144/Nefarious_Hatter/seppuku.jpg

Άσε, που θα εύρισκαν τροφή και τα δελτία ειδήσεων και θα σταματούσαν να μας ζαλίζουν με τη Μέρκελ και τον Ρεν.

Εν τάξει. Ας σοβαρευτούμε. Στην Ελλάδα ζούμε. Ποιος έχασε το φιλότιμο για να το βρούνε τα λαμόγια, που λυμαίνονται τόσα χρόνια αυτό τον έρημο τόπο; Όχι αυτοκτονίες δε θα δούμε εδώ αλλά ούτε καν προσφέρεται κανείς να βάλει το χέρι στη τσέπη, να δώσει κάτι, να επιστρέψει ένα μικρό έστω κομμάτι από τα κλεμμένα, για να βοηθήσει τη κατάσταση.

Και ΑΥΤΟ είναι που με κάνει έξαλλη.

Καθώς και η –εμφανής- ΜΗ ΠΡΟΘΕΣΗ των ‘ήγετών’ μας να τιμωρήσουν παραδειγματικά κάποιους –κάποιον έστω- από τους ενόχους.

Δε πάει όμως άλλο.

Μέχρι σήμερα, έχω καταπιεί αμάσητα πολλά.

Κυρίως με το άλλοθι του ‘ και τι μπορώ να κάνω εγώ;’.

Πράγματι, σε ένα μεγάλο βαθμό, όπως είναι δομημένη η κοινωνία αυτή τη στιγμή, ο απλός πολίτης -εγώ, εσείς, -ο μη κατέχων, για να συνεννοούμαστε- δεν έχει τη δύναμη να κάνει και πολλά πράγματα.

Ούτε και πιστεύω πως με συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, απεργίες των μιας και των δυό, ημερών, θα διορθωθεί κάτι. Σιγά μην ιδρώσει το αυτί τους από κάτι τέτοια. Βουτυράκι στο ψωμί των εργοδοτών οι μισθοί των απεργών.

Και όμως, με βασανίζει αφάνταστα η ιδέα του να παραμένω άπρακτη, και να υπομένω παθητικά τα πάντα.

Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι πρέπει να κάνουμε.

Ας το πιάσουμε από την αρχή.

Ποιοι οδηγήσανε το κράτος στο χείλος της καταστροφής;

Ποιοι φάγανε τα λεφτά;

Οι πολιτικοί και τα λαμόγια, οι κάθε λογής ‘ισχυρές’ μειοψηφίες, οι κάθε λογής διαπλεκόμενοι για να στηρίξουν τα συμφέροντά τους και να οδηγήσουν το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πλούτου στις τσέπες τους. Και καλούμαστε εμείς, η αδύναμη πλειοψηφία να πληρώσουμε τα σπασμένα της ισχυρής μειοψηφίας.

Και κερατάδες και δαρμένοι, δηλαδή.

Μπορούμε εμείς, από τη θέση που βρισκόμαστε σήμερα να κάνουμε κάτι για τη τιμωρία των ενόχων;

Ας πάρουμε τους πολιτικούς. Μη μου επαναλάβετε το κλασσικό : μην τους ξαναψηφίσουμε. Εν τάξει. Δεν θα τους ξαναψηφίσουμε. Ακόμα όμως και αν εγώ-εσείς- εκατό-διακόσιοι, χίλιοι, εκατό χιλιάδες ψηφοφόροι δεν ψηφίσουν και πάλι θα συγκροτηθεί κυνο-βούλιο από τους συγκεκριμένους πολιτικούς, τους ελέω κληρονομικότητας πολιτικούς, έστω και με τις ελάχιστες ψήφους, όσων προσέλθουν στις κάλπες, γιατί το υπαγορεύει το συμφέρον τους. Και ας μην αρχίσουμε για μια φορά ακόμα ατελείωτη θεωρητική συζήτηση για τα μικρά κόμματα και για κυβερνήσεις συνασπισμού και…και…και…

Πολιτικοί γιοκ. Στο απυρόβλητο. Τους αφήνουμε στην άκρη προς το παρόν.

Πάμε τώρα στα λαμόγια. Εδώ νομίζω ότι κάτι μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να τους πονέσουμε, αν κατορθώσουμε να θίξουμε το μόνο πράγμα, που τους αγγίζει, το μοναδικό θεό τους : τα οικονομικά τους συμφέροντα. Πώς το έλεγε ο Καραγάτσης; «Το χρήμα, μοχλός ιστορικών εξελίξεων.» Το νοιώσαμε στο πετσί μας.

Σειρά μας τώρα, να κατεβάσουμε το μοχλό.

Ας μποϋκοτάρουμε τις δουλειές τους.

Ας ξεκινήσουμε μποϋκοτάζ προκειμένου να τους εξαναγκάσουμε, να τους εκβιάσουμε να βάλουν το χέρι στη τσέπη ‘εθελοντικά’ και να πληρώσουν κι αυτοί.

Σήμερα, η τεχνολογία μας δίνει δύναμη (ίσως τη μόνη, που μας έχει απομείνει).

Διαδικτυακά μπορούμε να επικοινωνήσουμε, να συνεννοηθούμε, να οργανωθούμε.

Προτείνω λοιπόν το εξής : Ας ξεκινήσουμε ένα μόνιμο μποϋκοτάζ στις επιχειρήσεις όλων αυτών, που για τόσα χρόνια εκμεταλλεύτηκαν με άθλιο τρόπο, λεηλάτησαν, λήστεψαν και τελικά στραγγάλισαν το τόπο, για να εξυπηρετήσουν δικά τους ποταπά, καιροσκοπικά –αλλά καθόλου ‘φθηνά’ –συμφέροντα.

Ας ξεκινήσουμε ένα μποϋκοτάζ, που δε θα διαρκέσει μια, δυο τρεις ημέρες αλλά θα είναι μόνιμο, μέχρι να δούμε να φέρνει κάποια αποτελέσματα. Νομίζω ότι είναι το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε. Αν συμφωνείτε διαδώστε το μέσω Blog, facebook, twitter, με fax, με mail, δια λόγου ή με ό,τι άλλο μέσον μπορείτε.

Να το φωνάξουμε να ακουστεί.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ.

Να μάθουν τι γίνεται και γιατί.

Να μάθουν ότι θα το συνεχίσουμε μέχρις εσχάτων (στο κάτω κάτω για μας τα ‘έσχατα’ μπροστά μας είναι. Δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα)

Ας δημιουργήσουμε λοιπόν όλοι μαζί μια λίστα με τα ονόματα των προς ‘εμπορική απομόνωση’ επιχειρήσεων . Όποιος έχει στο μυαλό του κάποιαν επιχείρηση, της οποίας τα αφεντικά έβλαψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το τόπο, και, στην οποία μπορεί να εφαρμοστεί κάποιας μορφής μποϋκοτάζ, ας προσθέσει το όνομά της στη λίστα.

Αφού δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο ας δουλέψουμε κι εμείς με προγραφές. Και, (που ξέρετε;) αν τυχόν και μια τέτοια κίνηση πιάσει, ίσως αποτελέσει και αντι-κίνητρο για μελλοντικές ανάλογες έκνομες πράξεις (ναι, ναι ξέρω, πολύ αισιόδοξη είμαι)

Ξεκινάω πρώτη με τις προτάσεις μου :

Επιχείρηση Νο 1 : Η εκκλησία.

«Επιχείρηση», που αν ήθελε, από μόνη της θα μπορούσε να σώσει την Ελλάδα. Πάσχα έρχεται. Αφήστε τον οβολό σας ήσυχο στη τσέπη σας. Μακριά από τα παγκάρια όλοι. Μην αγοράσει κανείς κεριά από τις εκκλησίες.

Επιχείρηση Νο 2 : Siemens.

Δόξα τω Θεώ, σε εποχή υπερπληθώρας αγαθών ζούμε. Ως οικιακοί καταναλωτές ας αρνηθούμε να αγοράσουμε οποιοδήποτε προϊόν της εταιρείας, που με τα λαδώματά της και τις υπερτιμολογήσεις, που πέτυχε μέσω αυτών, έχει ζημιώσει αρκετά το ελληνικό δημόσιο.

Επιχείρηση Νο 3: ΜΜΕ

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι βαρόνοι των media ελέγχουν τους πολιτικούς του τόπου, και επιχειρούν να χειραγωγήσουν με κάθε αθέμιτο και ανέντιμο τρόπο τη σκέψη, τη κρίση και τη ζωή μας. Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις ανέφικτο καθώς η τηλεόραση έχει μπει σε κάθε σπίτι, αποτελεί μια μόνιμη συντροφιά του νεοέλληνα. Το ίδιο και τα ραδιόφωνα. Μπορούμε όμως πανεύκολα να πούμε τέλος στις εφημερίδες. Τόσο στην έντυπη όσο και στην ηλεκτρονική τους μορφή. Σταματάμε να αγοράζουμε εφημερίδες, σταματάμε ακόμα και να μπαίνουμε στις ιστοσελίδες τους.

Επιχείρηση Νο 4 : Εμπορικά Κέντρα ΤΗΕ ΜΑLL

και THE GOLDEN HALL

Γνωστές οι παρανομίες, με τις οποίες χτίστηκαν και τα συμφέροντα, που κρύβονται πίσω τους. Ας τα απαξιώσουμε λοιπόν. Τέρμα τα ψώνια εκεί, τέρμα τα φαγητά, οι καφέδες, τα σινεμά.

..

..

Με αυτές τις προτάσεις ξεκινάω τη λίστα των προγραφών. Περιμένω τις απόψεις σας και τις ιδέες σας.

..

..

..

ΥΓ1 : Στην ιδιότυπη σοσιαλδημοκρατική κοινωνία που ζούμε, μπορεί να άργησα λίγο, αλλά επιτέλους κατάλαβα πώς ακριβώς λειτουργεί η δημοκρατία (με δ μικρό). Ως εκ τούτου, εντελώς δημοκρατικά, δεν πρόκειται να δεχθώ αντίλογο του τύπου ‘η εκκλησία επιτελεί θεάρεστο έργο’ και ‘τόσα συσσίτια φτωχών διοργανώνει’ και ‘άμα μποϋκοτάρουμε τις επιχειρήσεις, μπορεί να αντιμετωπίσουν πρόβλημα, και να εξαναγκαστούν να προχωρήσουν σε απολύσεις’ κ.λπ, κ.λπ. Όχι, εδώ που φτάσαμε, έτσι κι αλλιώς οι φτωχοί θα πεινάσουν και οι εργαζόμενοι θα απολυθούν. Ας μη σταθούν στο δρόμο μας ψευτοηθικά διλήμματα. Αν δε ληφθούν δραστικά μέτρα, δε πρόκειται να επιβιώσει κανείς μας. Αν η χώρα σταθεί στα πόδια της, θα σταθεί και ο καθένας μας ατομικά.

.

ΥΓ2: Επίσης, εδώ που φτάσαμε μήπως θα έπρεπε όλοι μας να κυττάξουμε να στηρίξουμε όσο πιο πολύ μπορούμε τα ελληνικά προϊόντα, από τυρί μέχρι κάλτσα; (Μη παρεξηγηθώ, δε προτρέπω σε μποϋκοτάρισμα των γερμανικών, γαλλικών ή κογκολέζικων προϊόντων. Απλά, θεωρώ επιτακτική την ανάγκη, αυτή τη στιγμή να στηρίξουμε το σπίτι μας, όπως μπορεί ο καθένας μας. )

Μήπως θα έπρεπε επιτέλους να αρχίσουμε να στηρίζουμε και τα μαγαζάκια της γειτονιάς μας; (όσα έχουν επιβιώσει τέλος πάντων) κι ας μη διαθέτουν τον ‘αφρό’ των προϊόντων, που θα βρούμε στα λαμπερά εμπορικά κέντρα; Ας το σκεφτούμε, γιατί σε λίγο καιρό από τον πολύ αφρό, μόνο μπουρμπουλήθρες θα βγάζουμε.

.

ΥΓ3 : Θεωρώ ότι όλοι μας θυμόμαστε και τα σκάνδαλα και τους διαπλεκόμενους. Καλού κακού όμως παραθέτω μερικές διευθύνσεις, (ο κατάλογος φυσικά είναι απλώς ενδεικτικός) στις οποίες καταγράφονται διεξοδικά (και είναι πολλά-πάρα πολλά πανάθεμά τα) τόσα τα σκάνδαλα της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ.

(Σκάνδαλα : το σημείο, όπου ο σοσιαλισμός συνάντησε τον καπιταλισμό)

THE MALL

Πέντε χρόνια ΝΔ – Πενήντα σκάνδαλα

90+1 μεγάλα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ

ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΠΑ.ΣΟ.Κ. 1993-2004

.

ΥΓ 4 : Και μετά από όλον αυτόν τον αγωνιστικό και επαναστατικό οίστρο, να τι βλέπω τις τελευταίες μέρες, από τη στιγμή, που ανακοινώθηκαν τα μέτρα, κάθε φορά που μπαίνω στο πίνακα ελέγχου του blog μου. Το κατέγραψε και ο Allu Fun MArx, και το κακό συνεχίζεται.

.

Δηλαδή, για όποιον δεν κατάλαβε : εδώ, ο κόσμος καίγεται και κάποιοι… χτενίζονται.

Ρε, μπας και τελικά μας αξίζουν όλα αυτά ;;;

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει λοιπόν

Με τους Έλληνες ξέρει κανείς τι γίνεται;

.

.

.

ΥΓ. Όλη τη βδομάδα λοιπόν, ακούω για κρίση, για Γερμανούς, για 12ο μισθό, (πώς είπατε; για 14ο μισθό ακούσατε εσείς; ε! καλά – είμαι μπροστά από την εποχή μου – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) για Μέρκελ, για Αφροδίτη της Μήλου, για κωλοδάχτυλα και όλα τα σχετικά.
Και στο μυαλό μου καρφώνεται ο σκοπός του «Η ΕλλΑδα ποΤΕ δε πεθΑΙνει – δεν τη σκιΑζει φοΒΕρα καμιΑ» κ.λπ κλπ
Και ενώ είμαι έτοιμη να κάνω την ανάρτηση, ζω το εξής :
Σάββατο χθες, τελευταία μέρα των εκπτώσεων, αποφασίζω να βγω για κάποια καθυστερημένα (πάντα στο παρά πέντε εγώ) ψώνια.
Είμαι λοιπόν σε μεγάλο πολυκατάστημα και, περιμένοντας να πληρώσω, στέκομαι μπροστά στο ταμείο, το οποίο λόγω της ημέρας, έχει αρκετό κόσμο.
Πίσω μου στέκεται ένα ζευγάρι συμπαθών ηλικιωμένων, που, υπομονετικά, περιμένουν και αυτοί στην ουρά.
Κάποια στιγμή, φτάνει η σειρά μου, και ενώ ετοιμάζομαι να απλώσω το χέρι μου στη ταμία, η ηλικιωμένη κυριούλα (ΑΡΚΕΤΑ ηλικιωμένη, ντάξ;), με ένα τρομερό πλονζόν από πίσω μου, πέφτει ξαφνικά μπροστά μου, και βουτάει ένα χαρτάκι, που βρισκόταν, έρμο και παρατημένο, στην άκρη του ταμείου, φωνάζοντας ταυτόχρονα στον άντρα της

«Ηλία, Ηλία, σου έπεσε η απόδειξή μας!!!».

(Μα ποια απόδειξη; στέκονταν πίσω μου και δεν είχαν ακόμα πληρώσει!!!).

Εξετάζοντας βέβαια το χαρτάκι, με απογοήτευση απευθύνεται και πάλι στον άντρα της :

«Α! κρίμα, δεν είναι απόδειξη. Άχρηστο είναι»

(όχι, που θα το αφήνε κάποιο κορόιδο, για να το βρεις εσύ η έξυπνη!) .

Έχουμε πολύ σουρεάλ σκηνές να δούμε από δω και πέρα.
Και το παραπάνω χάπενινγκ, μου έφερε στο μυαλό ένα μέιλ, που μου έστειλαν πρόσφατα στη δουλειά , και με το οποίο –αυθεντικό ή μη- γέλασα αρκετά.
Το αναρτώ πάραυτα.

ΥΓ2 : Γέλασα  πολύ περισσότερο, όταν, ψάχνοντας στο whitepages (όχι, που θα το άφηνα) ανακάλυψα ότι το τηλέφωνο της αγγελίας αντιστοιχεί στο τηλέφωνο του Υπουργείου Οικονομικών.
Ε! ναι ! μου φαίνεται πως τελικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.